Roeping. Jaargang 28

[p. 438]

Jac. Schreurs M.S.C.
De ballade van het huis en de zeven kleine matrozen
Fragment
IIIe deel

VROEG al was hij uitbesteed geworden bij een oom
Om het gobelinweven te leren
En zo mogelijk een mondje Frans,
Maar teleurgesteld in zijn droom,
- De laatste niet die hem zou verteren -
Bleef hij zich levenslang baden
In de gouden of zilveren glans
Van wandtapijten en brokate gewaden
Met het apocalyptisch vizioen
Bij voorkeur van de Hemelse Stad
Binnen de wonderlijk gevlochten krans
Der onuitsprekelijk zalige,
Gloriegevleugelde engelenkopjes
Op een fond van zeeblauw of olijfgroen,
Of, op een nacht van velours soufflé,
Rond de zinnebeeldige uiterste tekenen
Van Lam en Bazuin,
Het smaragd der getuigenisgevende Geesten
Met oneindig fijne, ijle lichtdraden
Doorzichtig geborduurd en
Met de laatste luchtverloren, lichtgevende,
Van louter licht levende
Vlinders en vogeltjes
Van de laatste Faze....

Voordat hij - men zei te vroegtijdig - huwde
Had hij 's konings wapenrok gedragen
En, regelementair uit de dienst ontslagen,
Was hij aangetreden bij het bereden
Koninklijk wapen der marechaussee;
Doch ook daar had hij de wind niet mee
En zijn zin voor de wapendienst luwde -
Toen ging hij naar zee
En schreef vanaf een eiland in de Azoren
Een brief:
Helena-Hermina, ik heb je lief
En jou tot mijn vrouw verkoren;
Als ik weer keer over een jaar of twee
Breng ik voor jou, mijn dromenfee,
Een mand vol kleine matrozen mee
En lap ik de zee aan mijn laarzen.

[p. 439]

 

Zou het waar zijn, Helena-Hermina?

 

Zou er precies zoveel kinderachtigheid

 

In de liefde zijn

 

Als in dat sparrenbosje (daarginder

 

Achter den horizon) vol

 

Eekhorenstaartjes,

 

Vogelenbekjes,

 

Gouden appeltjes,

 

Zilveren lepels,

 

Glazen breinaalden

 

En kristallen kussen -

 

In dat bosje dat neuriet als een jonge moeder?

 

Met haar twee en dertig gave, gretige tanden,

 

Glinsterend als kiezeltjes in het maanlicht,

 

Lacht Helena-Hermina haar zeeman toe

 

En zegt: ‘Fidelio’, want dat hoort hij graag:

 

Want zo is de liefde!

 

 

 

En deze fantast,

 

Die immer het vel al verkocht had

 

Voor hij de beer had geschoten,

 

Had het huis met de windvaan gebouwd;

 

En toen hij de vrouw van zijn droom had getrouwd;

 

En zijn reseda-bosjes begoten

 

Kwam, mee namens God, mijnheer pastoor

 

Om het jonge gezin en het huis te zien

 

En zag, naast de gele roos aan haar oor,

 

Een tuba, een mangel, een naaimachien,

 

Een tafel, een lamp en bovendien

 

(Voor de gast) een stoel op drie poten -

 

Zij hebben samen gelachen, geschreid,

 

Om beurten de geit aan het lijntje geweid

 

En tot slot heeft de hemelse Tresorier

 

Het huis en de mens en het ding en het dier

 

Met de majestueuze volkomenheid

 

Van een schatrijke zegen omsloten.

 

 

 

En in die dagen was het dat hij dit gebed sprak

 

En het telkens, zij het met andere woorden,

 

Met aandrang herhaalde:

 

Genadige, algoede Heer,

 

Het kind gaat geboren worden

 

En ik ben niet waard dat het komt onder mijn dak:

 

Ik ben zondig en zwak

 

En tot veel in staat wat U niet kan bekoren;

 

Maar om de vrouw die ik liefheb, Heer,

 

En die Gij liefhebt: doe háár geen zeer!

 

Doch indien er, naar Uw duister latijn,

 

Op aarde geen enkel geluk mag zijn

[p. 440]

 

Dat niet uit een wond wordt geboren:

 

Kom mij dan, Uw nietsnut, met vuisten beuken

 

Maar geef dan ook - want dat had zij graag -

 

Dat het kind, als het komt, mag lijken

 

Op het Jesuskindje van Praag

 

Dat bij ons onder de stolp staat in de keuken.