Roeping. Jaargang 28

[p. 395]

Robert Franquinet
De afwezigheid

I.

Aan de grijze ramen
van de dodendag
staat als een marteltwijg de wind
en slaat de gescheurde webben samen.
Bij de dorpsgraven
vallen de bemoste torens
als meeuwen boven de verbrande haven.

Zijn er nog onbetreden rijken
en nederlagen die niet geleden zijn
dan achter het stof der doden?

Welk een vergeefse nood
verdort de zaden van dit verlangen
in een bedriegelijk respijt.
De vogelkeel verkalkt achter de ijzeren stangen.

Het ouder worden van de herinnering
is als een beeld van krijt
want er staat geen ochtend op mijn angsten
er is geen aas meer voor mijn ijdelheid.

II.

Onder Uw roze voeten was de aarde zwarter
aan uw vochtige mond stond de vuurvaan strak
de vogels verstilden in Uw zacht verweer
zij zaten als rode vruchten op de boomtak
en er was geen oneindigheid meer
tussen de sterren in uw ontbonden nachthaar.

Mijn dagen snelden als zwaluwen
door de open deuren van de vreugde
en alles in mij dat nog van het kind moest zijn
werd als verse eieren gebroken
op de teilranden van het droomfestijn

Nu draag ik de naam van andere kinderen
en niets meer is daarin aan u verwant.
zij roepen mij
wanneer hun kleine dierlijkheid
ervaart dat het avonduur ons overmant.

[p. 396]

III.

Verworpen dag
met het geluid van oud ijzer
in de verchroomde dingen van de straat.

Achter de huid der spiegels
klopt hetzelfde bloed van uw gelaat
en telkens weer in deze zeeblauwe oogappel
de nacht als een zwarte roofvogelbek,
en telkens weer het kind, dat afscheid nemen kwam
in het uniform van een soldaat...
De zon sloeg als een loden roede op mijn nek.
Zijn stem in de deur was als een vlam
die de kruin van mijn borst verschroeide.

‘Al het tedere, zei hij zonder schaamte,
is medeplichtigheid,
de bomen kleuren de gehangenen met bloesems
het graf is open
het brood is rot,
roet in de honing der eenzaamheid.
De nieuwe horden gaan voorbij
aan dit overschot’.

IV.

En nu is weer aarde geworden
zijn bloed en uw bloed
dat ik aan elkaar verraadde.
tussen de stenen van het huis
houdt de alledaagse orde
de grensgebieden van mijn waanzin
stil als moeraswater
onder de edelstenen van het sierkruis.