Roeping. Jaargang 28

[p. 339]

Louis de Bourbon
Ik weet hoe het zal zijn

IK weet hoe het zal zijn: ik zal gaan slapen
meer ontwaken; zonder ik het weet
gestorven zijn; jij veegt schreiend het zweet
weg van mijn hoofd en d'ingevallen slapen.

Jij, en een andere, zullen eerst geloven:
met hem is alle levensvreugd vergaan,
die eerste smart zal diepe wonden slaan
en in den aanvang alle hoop doen doven.

Je zult, met steeds geruimer pozen, bloemen
neerleggen op een steen, die het verdriet
verkilt tot de onverschilligheid van grauw graniet,
en je zult, aarzelend, weer mijn naam gaan noemen.

Er komen andere dingen, nieuwe vrienden,
de kinderen trouwen en je gaat op reis,
een hoflijk heerschap brengt je van de wijs,
je hart, eerst blind van rouw, wordt stilaan ziende.

Zomer en herfst, winter, een nieuwe lente,
in onze kleine tuin bloeit de sering
maar in een andere kleur, de herinnering
zingt zelden meer hoe ik je eens verwende.

Mijn boeken raken meer en meer vergeten,
een kleinkind kijkt verbaasd naar mijn portret
mijn plaats verkilt in het omwoelde bed
een ander heeft de stoel waarop ik was gezeten.

Maar eens zal ook de dood jouw lichaam vinden
je zachte mond, je boezem en je schoot
langzaam ontbonden in den donkren dood,
en het zal zijn als eens: twee jeugdige beminden.