Roeping. Jaargang 28

[p. 173]

[Nummer 4]

Pierre Kemp

Visioen

IK zag een oog: hoe 't uit een effen muur
mij trachtte te verstenen, toen het keek
met een zo eeuwig en zo streng getuur,
dat 'k met mijn ogen naar mijn handen week.

Niet lang, toen hield die vrees mij niet meer aan.
Ik plukte een kamerbloem en hield ze naar
dat oog en ben zo met haar blijven staan
tot uit dat oog een traan gleed langs een snaar.

Vreemd installeren

DE dingen meubelen mij
en achter ieder van mijn ogen komt een stoel.
Ik acteer met mijn wil, ik weet hem vrij,
al vraag ik mij, hoe ik dit bedoel.

In mijn mond verrijst een tafel
en daarop legt zich een boek.
Elk blad slaat om met ritselend gerafel
uit een weigring van onderzoek.

Iets komt het van de tafel te nemen
en het te dragen naar een stoel
om daar teleurgesteld te temen:
hij is er niet, die ik bedoel.

De dingen ontmeubelen mij weer
en achter mijn ogen word ik leeg.
Ik weet niet waarom ik nog acteer,
nu mijn tong al zwijgt als deeg.

[p. 174]

Zonnebeeldjes

DE Melkweg is tussen de bomen gevallen
en iedere s'er danst er met een blad.
Op de parkgrond ligt 't zongeld in grote getallen,
of een kind zijn spaarpot gebroken had.

Soms komen er vogels en op hun veren
vallen guldens der zon, maar zij hupplen voort.
Ook hen kan het uitzicht van 't geld niet deren,
zij zien het en blijven onbekoord.

Maar nu begin ik er mee te spelen
en mijn handen scheppen volop het licht
uit het lover om het weer uit te delen
aan wie nog wil kijken met kindergezicht.