Roeping. Jaargang 28

[p. 117]

Nico Verhoeven
De toren

TOREN in mij die zijn galmgaten uitzet,
iederen morgen beklim ik mijzelf,
Luiaardsmembraan van mijn betere leven,
Luiaardmembraan van mijn betere levenx
tril op het brons in dit bronstig gewelf.
Vogels in mij, in mijn oksels genesteld,
ben ik uw boom niet, uw stenen behoud,
ben ik uw tijgenhuis niet, o mijn liefste,
ik ben uw, opvlucht, hoe tuur ik u na.

Vlak aan mijn voet is wat mensengewemel;
ik ben hun wenteltrap, koker naar God:
Zie als bewijs voor mijn trekkracht de namen
van de vervoerden gegrift in mijn huid.
Dagjesmensen, zo hijgden zij opwaarts,
vierend den ommegang door mijn spiraal:
zeven maal zeven en zeventig treden,
zeven maal front voor een mystisch portaal.
Dagjesmensen, een bloem in hun knoopsgat,
schreven extatisch hun potloden bot,
krasten hun namen, - haast eendere namen
als die der uitgelezenen tot
tinnen triomfen en spitsen van liefde
waaraan mijn blauw nanorama bezwijkt. -
Rept u, toeristen, die nog niet gezien hebt,
gij zijt een trap naar het hemelrijk rijk:
Sierlijker bruiloft van heiliger minne
is niet te vinden beneden de maan.
Zie hoe in shorts en in shirts de gezinnen
rinkelbomzingend ten uiterste gaan:

dit is de helle orewoed

het oerwoud van de orewoed

het oor van an de oranoet

dat baren gaat en boete doet

in een lianen haarwrong

en de rivier daaronderdoor

de voorsprong en de sprong daarvoor

de oorsprong van de metafoor

is met de haarwrong van het oor

van anna los gesneden.

Zomervacantiemaand '51