Roeping. Jaargang 28

[p. 108]

Koliek

Enkele variaties op een oud vers

Met excuses aan J.W.F. Werumeus Buning

WAAR ik betreur te hebben nooit gezeten
is in dezelfde kleedtent als Clavan:
't walhalla van den voetbalheld en van
de tien die ook Oranjemannen heten.

En ik weet wel dat ik in vele stegen
eens straalde als schutter bij uitnemendheid
en op de muur een goal ontwierp met krijt
en dat niet éen agent mij was genegen.

Maar dat was amateurswerk: al die dingen
waarin ik schitterde, zij zijn niet meer.
Ik zie mijn jongens bij de kleedtent dringen.
De jaren gaan. Wij winnen nooit een keer.
De krant staat vol. Ze hebben makkelijk lullen.
Wat doet een toeschouwer met twintig nullen?

WAT ik God dank te hebben niet versleten
is 't klerental van Ingrid Berregman:
het trefpunt van de schijnwerpers en van
de lagen schmink waaronder zij moet zweten.

Ik weet wel dat ze, in Gable's arm gelegen,
voor 's werelds ogen smelt van zaligheid
en 's avonds toch met Rosselini vrijt
en zorgt dat ze in de pers niet wordt verzwegen.

Maar dat is Hollywood: die jurk, die ringen
schitterend en apart, 't is eens niet meer:
men ziet de nieuwe sterren zich verdringen.
Alle de recensenten gaan te keer.
Een ster verschiet. Mijn kleerkast wordt niet voller.
Wat doet een schooljuffrouw met technicolor?