Roeping. Jaargang 28

[p. 12]

Pierre Kemp
Gedichten

Autobiographie

Ik heb een zeer bijzondere wolk ontmoet.
Zij lag te trillen in de lucht en voor de zon.
Er stond in een verdiamant soort bloed
mijn leven om gebeiteld: hoe 't begon
en hoe 't verging.

Ik heb die zeer bijzondere wolk gegroet
en haar gezegd, dat ik nog altijd zing
in variaties: hoe mijn tijd verliep,
als ik niet sliep,
tot weer vloog aan de witte raaf,
die altijd krast van mij: wat is hij braaf!

Bel in droom

De huisbel rinkelt. Het is nacht.
Alles staat in een zwarte vloed van lucht.
De bomen voelen elkander onverwacht
in blaren waar de wind door vlucht.

Mijn droom is uit. Ik staar in 't paars,
dat om mijn bed vlot langs mijn wang,
die niet in 't kussen ligt. Er drukt iets zwaars
mijn ogen dicht. Stil blijft de gang.

Ik weet ineens. Mijn mond werd droog,
mijn lippen krompen. Droom ik droom?
Komt weer die geest, die de bel bewoog,
als schim tussen populier en gnoom?

Waarom nog schim? Alsof bij nacht een bel
geluid wordt door 'n aanwezigheid alleen.
De straat blijft lijk. Een grote ster flitst fel
door 't niets van al die duisterheden heen.

[p. 13]

Contra geronk

Als mijn hand weer een pluim van de liguster is
en mijn pen weer een vlinder in zwart en rood,
weet ik me in een oud en wonder rijk,
waar de torens der steden zich nog zijn gelijk
met de zon, die de stralendste luster is
aan de tijd zonder technische nood.
En glijdt er een schaduw langs mijn gelaat,
dan is het mijn onverzoenlijke haat
aan de motor, de schroef en het wiel
en al wat ronkt tot droefheid van mijn ziel.

Droomconcern

Ergens in het oranje avond-westen
rijst ver weg een droomconcern en een
sproke-directrice bouwt uit de resten
van haar vrije tijd met zonnesteen
nieuwe droomsilo's er om heen.

Waarom zou ik die sprookvrouwe willen zien?
Is het zo niet schoner en inniger misschien?
Zo behoud ik mijn grootheid van eenzaam man,
die haar sprookjes ook van ver beluistren kan.

[p. 14]

Eigen snaar

't Is of mijn ogen
weer brieven willen schrijven aan de maan,
zoals ik dat vaak bewogen
in mijn jeugd heb gedaan.

Toen geloofde ik in de legende
van de maan als schone vrouw,
die al mijn ellenden kende en
mij toch zwoer trouw.

Nu weet ik, dat alles niet waar is
wat muziek en licht mij tovert voor
en dat het mijn eigen snaar is,
die ik maar hoor.

Glimp

Alles wat is niets en zonder gelaat
en nooit iets wil worden staat
daar buiten de deur niets te blijven.
Ik glimlach met heel mijn wijs gezicht,
dit in zulk een teder zonnelicht
als dat van vandaag te schrijven.

[p. 15]

Scheppertje spelen

De hele nacht heb ik vogeltjes gemaakt
en ze in acasiabloesems gedaan.
Ik heb er mijn dromen om verwaakt
en mijn ronde door 't landhuis van de maan.

Nu wacht ik de morgen af. Ik wil
die bloesems gaan spreiden voor 't vuur
van de rijzende zon, terwijl ik stil
in de scheppende toekomst tuur.

Alleen dit zal een groot verdriet mij zijn,
als mijn vogeltjes missen de macht
om in vorm van een magisch gordijn
mij te scheiden voorgoed van de nacht.

Tanden kijken

Je tandjes zijn als lelietjes van dalen
in een rozerode vallei.
Ik weet, ze willen in jouw hijgend ademhalen
bijten naar mij.
Naar mij, die je heeft meegenomen
in het oer-bos achter mijn huis,
met de kleine grote bomen,
het varende zaadjespluis
en de vijfhonderd soorten spinnen
koorddansend in het namiddaglicht!
Wat moest je er gaan beginnen
met dat critische kindergezicht
om je gave bruine ogen,
die maar wilden mijn oude tanden zien,
zonder kinderlijk mededogen
of... toch misschien?