Roeping. Jaargang 27

[p. 435]

Jos Nas
Dodengracht

Er drijft een kinderhoofdje maanrond in de gracht.
Zijn haren zijn door stroom bewogen wieren,
die grillig door het donker water slieren;
zijn ogen staren hol uit op de nacht.

Huizen hangen over hem en vieren
gemaskerd feest en hebben de overmacht:
er is nu niemand meer om dodenwacht
te houden dan krioelend groene wieren.

Hij echter drijft zo ongenaakbaar traag
op het water van mijn diepste slaap,
dat soms - als ik gedichten zit te schrijven -
dwars doorheen het donkerste der rijmen
de stilte gillend wordt om deze knaap,
zich werend tegen 't zinneloos verslijmen.