Roeping. Jaargang 27

[p. 297]

[Nummer 7/8]

Johan Ewag
Paulus van Tarseus
(fragment)

Geen die zo verrukt-verdwaasd door 't leven ging
als hij - die zoveel harten, zoveel geesten ving
voor een idee van een onzichtbre zaligheid.
Geen zag ik zo hier tussen tijd en eeuwigheid
zijn weg gaan over zee en bergen, van gevangnis
naar gevang die kindren in Gemeenten garen,
zag ik zo met vreugdetranen in zijn duisternis
dien bloei van blad en bloem aan 't kruis bestaren...
Nooit las ik in zo'n mateloos vermogen
zo een hete taal met heetgeschreide ogen
neergeschreven, in een gloeiend liefdeleven
zoveel liefde en hoop zo nauw tesaamgedreven
in omhelzing van het kuise kruis der tegenheden.

Nooit heeft een zijn vreugdig lieflijk dood-zijn
en in-een van alle vreugd ontbloot zijn
in dien Doop van 't Kruis zo diep beleden
met zijn overvloeiend levend leven,
zonder voorbehoud zich weggegeven
aan die geesteskindren klein en groot,
zich zó diep ingegraven in dien naakten schoot
van 't goddelijk graf, zich zo gedrenkt in dezen Dood.

Wie mocht de gramschap, grimmigheid om wat hem griefde,
zo versmelten in dien hartstocht van zijn teêrste liefde?
Geen, neen, heb ik ooit zo zoet-verbeten, boeiend
horen grommen en zo wit van minne gloeiend

[p. 298]

 

éen gezien met zijn gekruisigden Geliefde,

 

zo verzoend, verruild tot op het binnenste gebeente...

 

 

 

Nimmer las ik zulke blinde liefdesbrieven

 

met een stift gegrifd meer dan geschreven,

 

woord voor woord van 't edelste gesteente

 

saamgesnoerd aan draad van 't zoetst gedreven

 

goud der minne, waaraan hingen zilver vlindren

 

vaak als een bijkomstig maar verterend lied

 

van leed (dat lied van zijn verheugd verdriet

 

om 't lijden), soms in paarlen uitgeweend te

 

midden van zijn meest geliefde kindren,

 

rustend op de reis in bergen, op een kaal gesteente,

 

toegekust daar die Beminde Vrouwe, zijn Gemeente...