Roeping. Jaargang 27

[p. 215]

Frans Babylon

Was ik geen minnaar...

Voor de dichter van
‘Cantuale ad usum fratrum minorum’

Was ik geen minnaar ik werd Franciscaan.
Als troubadour van God zou ik verklaren
aan vromen, dat Hij zich kan openbaren
in bloemen, vogels, sterren en de maan.

Pro Deo preekte ik hen uit de waan,
dat men z'n rein geweten zou bezwaren
door enkel op de luit met streelgebaren
een dyonisisch Hooglied aan te slaan.

Wellicht zou mij de strenge gardiaan
een geseling van zijn critiek niet sparen
en mij een brandmerk geven van vermaan.

Maar bij de gratie Gods zou 'k dat doorstaan
en telkens als ik blijdschap zou ervaren,
weer 'n Loflied preken, serafijns-pagaan.

[p. 216]

Frans Babylon
Adieu

voor H.

Ik tracht als toen ik jonger was
mijn streelgebaren te verfijnen,
mijn forse stappen te verkleinen,
ontwend aan je geremde pas.

Je stem, die teder verzen las,
klinkt koel; je groene blikken schrijnen.
Ik zie de ijle maan verschijnen
en weer verkwijnen in een plas.

Mijn triest grimas raakt plots verstard,
terwijl de leegte mij benart
en ik beklemd blijf jou t'omvangen.

Wij houden ons zo stug apart,
dat, door je zwijgzaamheid getart,
ik schater van gekrenkt verlangen.