Roeping. Jaargang 27

[p. 208]

Lambert Tegenbosch
Durend Verleden

Waar zijn van vroeger de donkere dagen,
en de lege middaguren
en de twijfelzieke regenvlagen?
er is geen boete, er zijn geen vagevuren,
er is alleen alomtegenwoordig geluk
altijd en overal, wáár ik ook pluk:

bij avond lees ik gedichten
maar ik wandel met haar onder de linden
van een dorpsplein en wij zwichten
voor het donker en de lome linden.
Ik sluit het verzenboek niet,
maar loop naar buiten met een lied.

En in het portiek van een fietsenwinkel
kus ik voor het eerst haar haren.
Dan trek ik aan een bel en het korte gerinkel
wordt een klokkenspel en niet te bedaren
beieren de klokken van gisteren vandáag
en van altijd nú en beieren gestaag,

niet te bedaren. - En in de kamer
als ik thuiskom, lees ik de tekenen
dat zij hier was en gemeenzamer
is dan ik ooit kon berekenen;
en ik kus de tafel, de stoel en de deur
en ik talm en ik zegen de geur.

Ik word tot tranen bewogen
en ik schrei en ik zing,
want niets is van vroeger vervlogen
en niets van het schone verging,
want ik ben niet alleen, ik ben niet alleen:
alle dagen van vroeger stromen juichend hierheen.