Roeping. Jaargang 27

[p. 188]

Leo Herberghs

Het bekennen

Het ogenblik begint te blinken,
de nacht slurpt zich van sterren vol,
en opgetaste geuren zinken
in de ogen en het hart dat zwol.

De einders wijken tot de zeeën
en verder, waar geen zee meer is.
Traag klapwiekeren de meeuwen
en sneeuwen groeit uit 't ongewis.

De lucht gaat ademend bewegen.
Hun lichaam, badend in een vloed,
steigert verrukt de sterren tegen:
de zielen vallen zich te voet.

[p. 189]

Leo Herberghs
Na de ontkoming

Van mannen, die nog langs de oevers trekken
heeft men vernomen hoe hij ging ter scheep,
't gelaat doodsbleek en de handen in één strekken
naar 't oneindige, en met der dromen sleep.

Sinds is het nachten over 't leven ingevallen,
de roes verdween, was niet meer koninklijk,
en 't sneeuwt ontzetting tot de hoogste wallen
en dood is meester in een tuimlend rijk.