Roeping. Jaargang 27

[p. 186]

Ad. J. Odijk

Helmond

Een stad die aan de gruwbre Peel ontwonnen
bij klos en weefstoel zocht het daaglijks brood
en heeft doorheen de eeuwen zich gesponnen
een draad zo lang, een draad ook vaak zo rood.

Een vale droesem drijft doorheen haar waters
en roetwalm maakt de schoonste dingen oud -
en toch, het ongelijk is aan haar haters
want in de huizen woont een volk van goud.

Een volk dat bij de droesem en de roet
een reine ziel bewaarde en een vroom gemoed,

dat tussen pijpen torens deed verrijzen
die hoger dan de hoogste pijpen wijzen

in 't vaste weten van een hemel groot
die beters biedt dan wat de aarde bood.

[p. 187]

Ad. J. Odijk
Op de dood van een meisje

Pas enkele weken was ze opgenomen
in onze kring, doch die haar eenmaal zag
die was vertederd door haar oogopslag
waarin de glans lag van haar zuivere dromen.

De zon scheen feestelijk op de lentebomen
toen ik haar Vrijdag bij het uitgaan zag.
Ik groette haar, zij schonk een korte lach...
maar 's anderdaags is zij niet teruggekomen.

Slechts even kwam zij in ons leven,
haar dood was als een heftig sein,
hoe wankel al onze dromen zijn.

Zij ging naar huis, vergat zich even,
toen kwam zij in een Rijk van licht...
Wij blijven achter, bij onze plicht.