Roeping. Jaargang 27

[p. 161]

Harriet Laurey

De Vagebond

Voor Jeanlouis B.

Binnen de poorten der stad
een bedelaar langs de straten,
die schuw op de meest verlaten
pleinen heeft post gevat.

Voor geen duurzaam geluk geschapen
en door geen mensen bemind;
des nachts een verbijsterd kind,
dat alleen in het donker moet slapen.

Maar eenmaal over de wegen
haast van verrukking ontzind,
gesterkt door een driftige wind,
gereinigd door zon en regen,

schept hij zijn melodie
uit het stromende lied der cypressen.
- Nazaat van verguisde noblesse,
sans sou et sans souci -.

[p. 162]

Harriet Laurey
Chrysanten

Ik ben vannacht verschrikt ontwaakt.
Een wassen maan scheen koud en naakt
En heeft de wilde najaarstuinen
Met dode stralen aangeraakt.

En al wat in de dag vertrouwd
Geweest was, teder bladergoud,
Is in één gruwlijk uur bezweken,
Tot as verpulverd en vergrauwd.

Maar de chrysanthen stonden toen
Tegen het lege zwart te schrijnen
Met grote, sprakeloze ogen...

Te sterven als de mensen doen:
Langzaam met wanhoop volgezogen,
Langzaam bezwijkend aan de pijnen...