Roeping. Jaargang 26

[p. 233]

Luud Stallaert
Etuden

I

Mijn God, wat heb ik U aan te bieden wat niet reeds van U is. En waarom verheugt U zo het aanbod van mijn liefde.

Liefde is het enige dat niet te koop is voor macht, het is waar. Maar in mijn liefde, wat is er van mij wat niet reeds van U was.

Mijn hevig verlangen? Ik vond het in mij. De richting die het uitging? Het was op zoek naar schoonheid. Ik vond die niet in mezelf. En voor zover ik haar in mij vond was het een gave van U. En nu nog, naar Uw liefdevolle leiding het nodig acht, geeft en ontneemt U me haar. Is het de richting die ik ging en die mij voerde naar U? Ik ging van schoonheid naar schoonheid. Om het nieuw gevondene verliet ik het oudere, omdat het schoner was. En het nieuwere schoon was altijd opnieuw een gave. Ik heb het niet aan mezelf te danken, dat ik mocht gaan zien, dat U de hoogste schoonheid bent. Want mijn oordeels vermogen vond ik aanwezig in mij. Iedere bevrediging die ik ontving kreeg ik van U. En de dorst naar bevrediging kwam niet van mij, maar ik trof haar in mij aan.

Daarom hebt U mij lief, mijn God, dat ik mijn schoonheids-verlangen niet richtte op mijn ongeluk, dat ik mocht zien als een kwaad. En niet uit mijzelf wist ik, dat het een kwaad was, want goed noch kwaad schiep ik. Maar U begiftigde mij met al de gaven van mijn vrijheid. U liet mij vrij in het kiezen van mijn geluk of mijn ongeluk. En al de mogelijkheden van mijn ongeluk doorzocht ik om te zien of er geen geluk in aanwezig was. Want dat ik naar geluk dorstte vond ik als geschenk in mij aanwezig. Ik stiet mij eindeloos vele keren, dertig jaar lang.

Omdat ik mij richt op mijn geluk, daarom hebt U mij lief, mijn God.

Mijn God, ik bied U mijn liefde aan als een plant die U schiep. Geef haar de schone gestalte van Uw verlangen en neem haar.

[p. 234]

II

Het is meer dan een lied, dat in mij klopt. Het is geen lied. Het is het leven zelf, dat om me is in een sereen licht. En toch is mijn leven eng. Het is enger dan de witte wanden van mijn kamer. En engte is een pijn. Het is de ergste pijn. Was er het licht niet, dat vreemd door de wanden heendringt, onwerkelijk haast, ik zou haat geworden zijn, de laatste engte. Nu is het licht kalmerend om me heen. Het draagt kracht aan tot geduld, in de wetenschap van mijn onmacht. Het maant tot nederigheid, omdat het liefde is. Ik word ontbonden als graan, maar mijn onmacht is totaal. Daarom kan ik alles hopen.

Laatste licht, vrede licht, verlaat mij niet. Ook dit licht ben ik niet. Het is om me heen als de aarde rond het graan. Wat ben ik!...

Licht van belofte. Maar mijn leegte blijft.

Licht van schoonheid. Maar ik blijf blind.

Licht, dat alles gestalte geeft, en ook nu nog mag ik de tederheid zien van de pruimen-bloemen op mijn kamer. Ik sneed ze, en de laatste blanke knoppen staan in bloei nu. O hun teder gebaar rond de gebroken lijn van hun takken; en het nederig gebaar van de takken. Ik mag het nog zien. Ik ben nog niet totaal blind. Ik ben nog geen haat. Ik ben zachter dan het gebaar van bloemen en takken. Ik bemin. Ook ik zal mijn lente krijgen. Het licht is om me heen als een belofte.

Wie weet, ben ik schoon als de knop van de pruimen-bloesem. Ook ik zal opengaan. Ik weet niet wat ik dan zal zien. Het licht zegt me er niets van. Het vraagt enkel geduld en het belooft vrede. Het draagt vrede aan. Het voedt me met vrede, met licht-gelatenheid. Hoe moet ik me verdedigen tegen hen die zeggen, dat ik niets doe. Ik sta woordloos. Ik kan niets tot mijn verdediging inbrengen, niets. Toch is er vrede. Ze besprenkelt me met vertrouwen. Maak me mateloos teder, mijn God. En mijn woordeloosheid, zegen ze met een gelaten dracht van bloesemen. Maak me nederig, eindeloos.

Het weinigje licht, dat ik nog ben heeft zijn bron niet in mij. Het heeft een bron.

[p. 235]

III

Streel mij als de lente-wind, aan hem gaan de knoppen open. Maak mij verwachting van zachtheid, want zo zal ik zacht zijn. Maak mij tedere aandacht, want zo leert U mij met Uw bloemen. Zelf deed U het voor. Maak mij deemoed, de akkers verkondigen haar. U hebt haar gesteld als wet. Geen gelatenheid. Heer, want met verstand hebt U mij begiftigd. Maak mij een mild vuur van liefde, als de avond kleurt zij alles rood.

IV

Droom Uw droom in mij; schep Uw heelal opnieuw rond mij met Uw strelende liefde. Laat mij zijn in U, in spraakloze aandacht.

Vertedering, Bloeiende Liefde.

Tooi mijn nacht met het zoet licht van sterren. Mijn dag, maak hem een zoemlende lente. Licht, zacht Licht, bloemenwit-Licht; water, lessend water. Ik weet niet wat ik zeggen zal, U, streling, zoete kus, rankende liefde om me om U, kind in mij spelend in U, Aandacht.

V

U doet me blij zijn met mijn schuld.

U bewijst, dat U liefde bent. Alles hertovert U in liefde. Bewaar mijn liefde, zet haar bij in de schrijn van Uw almacht. Op U vertrouw ik. U maakt mij onkwetsbaar.

Het kostbaarste wat ik bezit is mijn liefde.

Het is kostbaarder dan mijn leven.

Het is God in mij.

Welk een offer heeft dit geschenk U gekost. Hoe kostbaar moet het U zijn in ons. Hoe kostbaar zijn wij U.

[p. 236]

VI

Ik ben geneigd te denken, dat ik het zelf kan. Ben ik zo gauw de pijn vergeten die ik geleden heb, jaren lang?

Als wij bij U zijn, Vader, is alle pijn vergeten. Maar U roept tot eindeloos méér. Uw afgrond van schoonheid verdiept zich eeuwig. Laat mij me mogen neerstorten in U.

Wanneer!

En toch ben ik U dankbaar, want U wilt mij tot een afgrond maken van schoonheid. Zelf wilt U zich storten in mij en mij meer vervullen naarmate ik afgrondiger diepte ben.

Mijn diepte hongert naar U. En toch: splijt mij dieper. Breek mijn wanden wijder uiteen. Maak mijn dorst onlesbaar, want U bent onuitputtelijk. Ik ben één klacht naar U, al wonde die roept om genezing. Brandende honger ben ik. Verzadig mij. Laaiender zal ik hongeren.

VII

U hebt voor mij gezongen, mijn God, en Uw lied heb ik verstaan. Voor altijd ben ik in Uw ban.

Meer zoek ik Uw liefde dan dat ik U vrezen moet, want U bent mijn schepper. Onderwijs mij in Uw verlangen. Eis mij voor U op.

Ik leg mij open voor U; ik strek mij voor U uit. Als een dal in den avond honger ik naar U, Licht. Vervul mij met brand.

U rukt mij uiteen. Verzengend is mijn overgave aan U. Zo rukt U het zaad tot bloei, van den naakten boom eist U het loof op.

En toch. Uw wezen is rust.