Roeping. Jaargang 26

[p. 157]

Loe Maas

Romance

Geen wind. Geen wolk. Een zaal van glas
scheen de avond, en doorzichtig was
de schemer tot zijn verst verschiet.
Het blauwe water roerde niet.

De mensen en de stad voorbij
langs park en water liepen wij,
en 't was of onze tocht ging tot
waar tijd noch grens was, enkel God;

en God was innigheid en groot
zacht licht dat haar en mij omsloot
en ook de bomen, tak aan tak,
en 't water, dat geen rimpel brak.

Dan, plotseling, in de milde droom
daar drupte broos uit hoge boom
een kunsteloos, koel merellied,
en geen wist wat het was: verdriet

of klaar geluk, dat opspringt voor 't
verdonkerd wordt en zich geen woord
of naam weet en dan droefheid schijnt.
'k Herinner me, of 't ook al schijnt,

dat lied, die avond en die glans
van liefde die het leven gans
vernieuwde op de stille tocht
langs scheemrend park en waterbocht.

[p. 158]

Loe Maas
Menuet

Verlangen als van wie, ontvanklijk
voor geen droom meer, zit en wacht
in laat vertrek bij oud-verganklijk
lamplicht; en stil groeit de nacht.

Dan plots laat een spinet zich hooren,
brekelijk, een bloem-motief
dat ergens aan het raam verloren
ruist, en dan omlijnd en lief

weeromkeert met de porceleinen
gratie van een dansend paar
met pruik en pronkgewaad en fijne
leedjes. 't Is of elk gebaar

vervluchtigt zich in de ovale
spiegels, sierlijk, aan de wand,
op 't rhythme van de clavecymbale,
terwijl het snoer der kaarsen brandt.

En in die schemer groeit het bleke
gelaat van die verloren ging.
Het tere menuet gaat breken.
Het lamplicht brandt vereenzaming...

[p. 159]

Loe Maas
Najaar

Het najaar jaagt op vreemde paden
en koelt zijn driften aan patrijs
en haas. Wie kan de wellust raden
van bloed dat vloeit om drank noch spijs,

doch enkel om 't genot der pijnen?
Wie kent de geurge dood van 't wild
dat vluchtend valt, 'wijl in de kleine
ogen 't genstrend licht verstilt

met schreeuw, waarin de zomers sterven
en witte winters op gaan staan?
De jachthoorn roept. Het jaar gaat zwerven.
En lager, roder schuift de maan.

[p. 160]

Loe Maas
Antiek

Zo, uit koele en oude amphoor
in kroes bij kroes de wijn te plengen
voor U, voor mij, als de avond door
het dal zijn schaduw gaat verlengen;

zo, gevlucht, en hand in hand,
het ongevormde woord te spreken
van U, van mij, als zon en zand
zich in een blauw geheim versteken;

zo, als goden zelf, verstard
in 't luistren naar het eender zingen
in U, in mij, van 't ène hart,
te schouwen op de aardse dingen:

zie, dan dwaalt de dubbelfluit
der liefde langs verloren wegen
en danst de wijde avond uit
de droom, de hunkre sterren tegen.