Roeping. Jaargang 26

[p. 148]

Paul Haimon
Elegie

Ik kan niet nader aan het leven komen
en nader raak ik aan U niet, God;
des lever ik dit uit: het is mijn lot
als woord en droom naar het verdriet te stromen

Dromen zijn van droefenis de stijging,
slaan zij in 't vuur van de verdwazing neer,
zij wentelen rond ons, immer meer,
zo donker glanzen zij na een verzwijging.

Verstild te zijn, werd men daarvoor geboren?
Alleen te staan, sereen, nog koninklijk;
zijn wij dan eerst aan deze mens gelijk
die wij wel zijn, die wij toch nooit behoren?

Nader tot U te komen, Leven, naderen
door de melancholie die 't bittere omfloerst,
aan een vervulling, groots, onaards, gekoerst
naar vreemde zeeën, waar eeuwigen vergaderen,

de eeuwig zingenden, onsterfelijken, de rijken
die de armoe willen dienen als een bruid,
wijl in haar hart het lied der reinheid fluit,
o genen, die aan 't bed der wereld niet bezwijken.

Serene dagen ook gaan nimmer onder
zonder gekust te zijn van het vreemd leed,
er is niets dat de droefheid zekerder weet,
de liefde zelf leeft niet meer zonder

zonder dat niet te raken, nooit te deren
hartstochtlijk verzworven zijn aan dit geheim:
Alléén naar God te gaan! Alleen met die pijn
naar het Eeuwige te leven, wie wil dàt keren!