Roeping. Jaargang 26

[p. 124]

Robert Franquinet
Verzen

I.

Scheur de muur met uw blik,
snijd een stuk uit het hemelveld
en neem bezit van het zacht geweld der vederdieren.

Het landschap is in het oog vergaan
als het koralenblauw der oude mozaïken.
De eenzaamheid is als de dag,
een onderdeel, een snel segment.
De lettergier is als verbrijzeld glas
des avonds in de duisternis der stadsportieken.

Wat is er bitter bovenmate
voor wie de lucht, de zon, de vogelen bezit,
de dag, de torens en de avondtreinen...?
Staat niet zijn stenen korf vol honingraten?

Wat is er bitter bovenmate
in de maten van het dagelijks lied,
voor wie de adem van de vrouw bezit,
de oorsprong en de ogenwaters?

De vogelen zijn in de lucht
en hun viriel geluid staat op de ochtendtwijgen.
De vogelen zijn in de zachte borst
en in het zwart kristal der ogen.
Het hemelveld is sterker dan de muur.
Het zaad is sterker dan het staal.
De wijn is matelozer dan de dorst.

[p. 125]

II.

Late nomade,
zwervend met de Engel en het Beest,
mijn leden staan verteerd aan de mystieke leest.
Ik ben de gapende borstwond van de tijden.
Ik ben de man van Cimabuè die in de schriften leest.
Ik ben de vrouw die op het doek van Jonas staat te baden,
wier vruchtbaar bekken met zomers is beladen.
Als vlaggen van vermillioen blijven mijn vreugden
boven de gespleten drempels staan,
waarop de honden zich de korsten likken
van een meedogenloos bestaan.

Maar in mijn stem zwijg ik en laat het woord aan God.
En in mijn kleed staat het laatste aas der wormen.
Ik ben die uitgeworpen is
en wordt vernietigd aan de wereldvormen.
De made van de onrust
zoekt zelfs mijn mestvaalt niet.
De snaren van het vlees verklinken aan mijn been.
Ik ken geen klacht, geen wee, geen vrees
als Hij zijn hand losrukt uit het tympaam van steen.

[p. 126]

III.

Profielen, uit de dag gesneden,
ik zie u zinloos schuiven door het eeuwstruweel.
Ver van uw ogen zijn de tederheden,
de moederschoot, de vogelkeel.

De droefheid van uw zaadloos bekken
vreet aan de aarde, de boomstam en het huis.
De blikken, die zich uit uw blikken strekken
zijn tijden her verdord aan het verpulverd Kruis.

IV.

Breek uit de nevels van uw onzaligheden
en pers de wijn
uit de vruchten van de Rede
en in harpen van de dagmaat
boven alle dingen
doe de vogels zingen!

[p. 127]

V.

Naakte schouderkaap,
met zachte heuvelen springt gij in het firmament
van wie zijn mond tot bloedig teken ent
op de twijgen van uw slaap.

In de naam van de Vader
en de Zoon en de Heilige Geest.
Ik rust hier in uw avondschaduw
en snoer de kreten
van het eeuwdier uit het nevelveld
tot bloedbegin diep in uw leest
en waar de water koel te naar mijn doodsgelaat in zwelt
weet ik, dat ééns voorgoed
ook uwe schoonheid wordt ontvleesd.

VI.

Op de zoete druiven van het ongeschondene
brandt mijn gebit.
Altijd tot het kind, altijd in het kind
hervind ik, o vrouw, uw laatste wereld
in het tedere bezit.

[p. 128]

VII.

Wat is er bitter bovenmate
in de gereten boom,
wanneer de stampers zijn bestoven?
Wat is er bitter bovenmate, in de vertrapte aar,
wier korrel ligt verwaaid in het spoor der eggen?
Wie, smadelijk verguisd, zijn knekels neer mag leggen
is als het muntstuk met Gods beeldenaar,
is als het fruit
der onbewoonde hoven
waarin de vogel fluit
en anders niets doet dan zijn Oorsprong loven!