Roeping. Jaargang 25

[p. 611]

Lod. van Maelstede

Vers in den herfst

Het licht glanst koel als rinsen wijn,
de witte wolken zinken
als trage schepen in den laten schijn
der zon, - de nachten blinken.

Koert nog de houtduif in het mastebos
achter den berm der wegen?
vlamt door het eikenhakhout ros
de vroege herfst ons tegen?

De okkernoten zijn geschud,
nu kan de bamis komen;
de goudreinetten zijn geplukt,
ontluisterd staan de bomen

van 's zomers kostelijke ooft.
De boer gaat bieten rooien, -
het akkerland wordt snel beroofd
van al zijn laatste tooien.

De steedse tuintjes liggen kil,
als achter matglasruiten,
in vale schemeringen stil
te dromen van den buiten.

Dwaal thans met mij door 't Brabants land
waar al de bossen vlammen,
totdat de laatste najaarsbrand
dooft tussen winterstammen.

[p. 612]

Lod. van Maelstede
Kleine nocturne

De maan schrijft met haar kille vinger
op nachts donkerblauwe lei:
bedenkt, o dwazen, alles gaat voorbij,
slechts Eén vermag ons lot te dwingen; -
beziet van uit uw warme dromenboot
door 't kleine vierkant van uw ramen
het zilvren schrift van duizend namen...
één enkel woord zal blijven: dood.