Roeping. Jaargang 25

[p. 568]

Paul Vlemminx

Herschepping

Nu komt mij weer het wonderland bekoren,
dat achter het moeras zijn toppen toont;
het rijke land, het zomerrijk vol koren
en bloemen, waar de Mildheid-zelve woont.

De waterlelies lokken om te blijven
verwijlen boven gassen van het moer.
Ik heb geen boomstok; ik moet stuurloos drijven,
want aan mijn varkensbak zit stuur noch roer.

De wolken zaamlen zich om te verduistren
't ontwakend licht van Venus, d'avondster
en minnebode voor wie naar haar luistren
en naar der sferen zang, geheim en ver.

De zon is reeds gedaald, en avondwinden
drijven mijn wankle boot ik weet niet waar.
Ik stoot aan land. Waar zou ik mij bevinden?
Helaas, het eiland der beminde' is daar.

Weerom gekeerd, o nimf, na waterklaver
en violieren in uw eigen nest,
hoe kan ik leven, zonder mijnen haver,
van uw vergiftgen drank en waterpest?

- ‘'k Heb, kluizenaar, nog meer om u te voeden;
want 'k ben de voedster van uw lege ziel.
Op mijnen heuvel, lief, zal ik u hoeden
als een nors ram, dat in de dorens viel.

Laaft gij u-zelf niet aan de verre lichten,
die weer verdwijnen achter verre kim?
Verdwijn in duisternis; zoek uw gezichten
in dézen nacht als een verloren schim.

[p. 569]

 

‘In enen krater van zwart vuur verloren,

 

zult gij verdwalen aan uzelf voorbij.

 

Zie: gij hebt mij hervormd; ik ben herboren

 

als eeuwge bruid van nieuwste makelij.

 

 

 

Gij hebt uzelf vernieuwd en mij herschapen,

 

want zie in 't avondmeer ons beider beeld.

 

De sterren, die gij zocht, staan in mijn slapen;

 

mijn lelie vind ik aan uw mond vereêld.

 

 

 

Zijn wij dit zelf? Hebt gij het land gevonden,

 

het vasteland zonder onzekerheid

 

van herfst en lente, lach en trieste zonden?’

 

- Hebt gij mij op den goeden weg geleid?

[p. 570]

Paul Vlemminx
Bene qui latuit, bene vixit

Een huisvrouw in den koers van 't ‘volle leven’
volleerd en psychologies-bestudeerd,
vroeg aan den dichter: ‘Hebt gij in de dreven
officieel ooit met een vrouw verkeerd?’

- ‘Nee.’ - ‘Maar de verzen, die gij hebt geschreven,
deden mij denken, dat gij - ongedeerd -
niet van de meisjes steeds zijt afgebleven.’
- ‘Dat is wat anders’, heeft hij zich verweerd.

Een andre huisvrouw, die hem wilde raken,
heeft hem gevraagd: ‘Hebt gij wel ooit gevrijd?’
- ‘Ja’, zei de dichter naar de werklikheid. -

- ‘Maar 'k heb u nooit een Heuvelstraat zien maken
met aan uw arm een frisse jonge meid...’
- ‘Wat zou dat? Moei u met uw eigen zaken!’

Ovidius: Tristia III 4-25-26
Crede mihi: bene qui latuit, bene vixit; et intra
fortunam debet quisque manere suam.
Zo is het: goed-verborgen goed-geleefd;
en: roeien met de riemen die men heeft.

[p. 571]

Paul Vlemminx
Vervloeking

Gervasius, patroon der psychologen,
gaat op bezoek bij 't pasgetrouwde paar.
‘Zij zijn wel uitgekeken op elkaar’,
zo zegt hij pedagogies uit den hoge.

Was ik getrouwd, dan zou ik, reken maar,
hem even spreken onder twee paar ogen
en hem, den psycholoog der psychologen,
mijn huis ontzeggen en mijn wederpaar.

Elders mag hij hoogdravende betogen
verkopen, maar: hier ben ik baas, voorwaar.
Hier zal 'k niet dulden, dat het minvermogen
der vrouw misleid wordt door dien tovenaar
Gervasius, uitschot der psychologen.