Roeping. Jaargang 25

[p. 324]

Math. Kemp
Het zingende ven

... de zuster is toch zingend den Hemel ingegaan.
G. Lemmens: Marie in Limburg.

Zuster Sabina, breng dit noenmaal vlug
naar zuster Hedwig op de natte weide...
en laat je van geen vinkenslag verleiden
om rond te dolen. Binnen 't uur terug!

Moeder Alberta, ik loop recht en rap
naar zuster Hedwig en haar vijftien ganzen;
geen lach van lijster en geen dolle dansen
van leeuwrik doen mij weifelen één stap!

Zuster Sabina nam het mandje brood,
het kruikje bitter kloosterbier, en snelde
met schichtige ooren door de stille velden
naar 't verre doel, gelijk plicht haar gebood.

De ganzenhoedster, die hier zeven jaar
heel erg vergrijp aan kloostertucht moest boeten,
meende haar met wat zuren spot te groeten,
als dwaze bruid van sys en merelaar.

- Eens deed ik om der vooglen zoeten zang
een doolweg ver langs vennen en door bosschen,
beleed de jonge non, totdat mij kwam verlossen
Moeder Maria, want het werd mij bang

om 't hart bij 't vallen van de schemering.
Maar, bij de Lieve Vrouwe, t zal geschieden
niet meer; ik zal vandaag bekoring vlieden
van gaai en vink! Zuster Sabina ging.

De jonge lente bloeide goud en blauw;
in sparren en struweel suizelde heerlijk
de luwe wind. De vogels juichten... deerlijk,
voor wie die weelde niet beluistren wou.

[p. 325]

 

Zuster Sabina - droomstertje - als kind

 

alreeds verliefd op 't dwaze kwinkeleeren

 

in kruin en haag, ze wilde zich verweren

 

doch bleek tot luistren weer te grif gezind.

 

 

 

O, even maar... Wat deed die wielewaal

 

weer wonderlijk; wat kon die leutig gillen.

 

En ginder in het hooge bruine, stille

 

duister der beuken klonk de droeve taal

 

 

 

van menig koekoek. Twisterig en schel

 

hoorde zij winterkoninkjes; spotlijster

 

floot als een zieke mees de zinnen bijster;

 

van leeuwrik daalden klanken in een rel.

 

 

 

De groenling schudde met zijn sleutelbos;

 

het gaaike tetterde, en wat lief gefemel

 

van jonge keeltjes in het jong gewemel

 

van Meische loovers. Later brak er los

 

 

 

de gloriezang van koning nachtegaal...

 

Zuster Sabina raakte nu vergeten

 

gehoorzaamheid en klooster, drank en eten...

 

Zelfs toen de zonne zonk in nevels vaal

 

 

 

want toen begon eerst goed het wild getuit

 

van honderd nachtegalen in het donker,

 

van honderd sprokenzingers onder flonker

 

van duizend sterren... En de dwaze bruid

 

 

 

van vink en merel liet haar ijle stem

 

nu medejublen in de ontzinde koren,

 

doch helder kon men in het kweelen hooren:

 

‘De zoete Maged toog naar Bethlehem’.

 

 

 

En ‘Ave Maris Stella’ schalde klaar

 

door 't overmatig en verliefde spettren

 

der nachtelijke vrijers en het kwettren

 

van drieste lokkingen in zwoel geblaar.

 

 

[p. 326]

 

‘Regina coeli’.... doch dan schrilde een uil...

 

Moeder Maria, gilde bang en schuldig

 

de doolster door het fel en menigvuldig

 

jolijt der vogelen. Allengs ging schuil

 

 

 

der sterren fonkeling in wolken zwart.

 

Plots werd het stil voor enkele ogenblikken;

 

dan welde omhoog in bang doorzongen snikken

 

‘Ave Maria’ uit bevangen hart.

 

 

 

Moeder Maria, straf heb ik verdiend,

 

omdat ik om wat zang van nachtegalen

 

alles vergetend, zoo ver weg kon dwalen,

 

verloren nu in ven en heide en griend.

 

 

 

Moeder Maria vol barmhartigheid,

 

het was de Booze, die met looze zangen

 

van mees en gaai mijn zinnen heeft omvangen,

 

mij tot verzuim van plichten heeft verleid.

 

 

 

Maar dan ontgloeide in haar beklemd gemoed,

 

door trillende angst, een wonderlijk vertrouwen

 

in hulp en steun van Onze Lieve Vrouwe,

 

die reeds zoo menig zondaar had behoed.

 

 

 

‘Salve Regina’. Met ontheven zin

 

liep 't arme zusterke nu met geloken

 

oogen door bosch en hei... en het verdoken

 

staalduistre water van de vennen in.

 

 

 

‘Salve Regina’ was haar laatste lied

 

toen zij reeds sidderend was weggegleden

 

naar dood en donker, en haar warme leden

 

verkleumden in het hooge wuivend riet.

 

 

 

Verlate strooper heeft dien nacht gehoord

 

een wonderzoet gerucht, als daalden englen

 

om hemelmelody te komen strenglen

 

door 't lied dat draalde door de vennen voort.

 

 

[p. 327]

 

‘Salve Regina’... Hoog door eik en den

 

waart nu te nacht een zang in suizlend klagen,

 

tot het weifelend begint te dagen

 

over de kilte van het ‘Zingend Ven’.

26-X-47.