Roeping. Jaargang 25

[p. 253]

[Nummer 5]

D.E. Wending
Evangelieboek

Als een storm is neergestreken, heeft hij uitgewoed; maar hier woedt hij pas, de storm Gods, als hij is gaan liggen. Daar, op die bladen vóór mij, is de adem van den Eeuwige neergestreken en ik erken den storm, die slechts neerkwam om te woeden.

Wat is zijn woeden? - Uw waarheid, Evangelie, uw volmaakte waarheid; uw simpele, naakte, onontkoombare waarheid. Mijn lijf en leden, achter mijn steile ziel, zetten zich schrap tegen dit geweld, dat recht op mijn bestaan af komt. Hier grijpt iets naar mij, dat naamloos is en toch alle namen draagt: de hand Gods, die met hemel en aarde in haar palm, naar mijn binnenste tast; naar het laatste, waar mijn ik wegvluchtte, in doodsnood voor dezen levensgreep.

Hoe voel ik ze, die hand, in mijn bleekgeschrokken wezen omgaan, waar nooit iets anders doordrong, doordringen kòn; ik voel ze, mijn adem ingehouden, omgaan: zacht en teer als de hand mijner moeder, toen zij voor 't eerst over den morgenstond van mijn hoofdje streek - en tegelijk hevig en ontstellend als de donder, toen hij voor 't eerst, bij mijn besef, mijn ooren insloeg, dat het nu nog nagalmt aan de kim van mijn herinnering...

Ik blaar om in het boek, maar de storm Gods is me voor; hij ligt alree te wachten op mijn ja of neen, soms na een zwevende aarzeling, die, ik weet het, maar 'n spanne tijds

[p. 254]

kan duren. Hier ligt alle geweld en alle zoetheid samengeperst, in het mengsel van een vreemd aroom, waaraan geen ontkomt. Die alles kan en alles durft, omdat Hij niets te wagen heeft, Hij nam hemel en aarde, als een die graan mengt in zijn schoot, en strooide de verzoening der wildste tegenstellingen over dit bladenveld, dat mijn geest stil staat - als langgeleden, toen ik plots voor de eerste klaproos stond: ineens sloeg de vlam door me heen en mijn ziel hing roerloos in het vuur.

Hem, wien gij eenmaal zijt tegengekomen, gaat gij nimmermeer uit den weg, Evangelie Gods; verbijstering binnen den klank eener predikende stem, verbijstering binnen de luttelheid van deze vellen, die amper een boek uitmaken.

Gij staat vóór mij, bij dag en nacht, overal en nergens: witte waarheid, die de zon verblindt, donkere dreiging, die den nacht ontzwart - zoete verlokking, die mijn hart vervoert; het wegsteelt, over dag en nacht heen, het tijdelooze binnen, het grenzelooze, den tuin Gods in; waar aan elke bloem ik mijn wezen herken, aan elken vogel, aan elken klont grond, die ademt van iets wat ik hier nergens vind, maar wat ik op den bodem weet van mijn bestaan - wanneer ik de eenzaamheid als een tent over me span, en daarbinnen de eeuwigheid eet als eenig brood en de oneindigheid drink als eenigen drank. Nu weer, de hand voor mijn oogen, is het me zoo; en dit Evangelie, deze waarheid alleen, is hooger dan de hemel, dieper dan de afgrond, wijder dan de zee. - Ik zit, van haar zelf gehemeld, geafgrond, gezeed, en acht al het andere hier buiten als een droom...

Twee roerlooze oogen in den nacht, lichtend uit zichzelf, alles zeggend, ook wat geen mond uiten kan; zoo staat gij vóór mij, recht vóór mijn bestaan, Evangelie Gods, macht boven alle machten, blijvend in uw hooge eeuwigheid en toch mij genaderd, vlakbij, dat mijn oogen in de uwe rusten - niets daartusschen als de stilte van het oordeel, van uw oordeel, Oogen Gods, die den brand aller geneugten binnen uw appels bergt en mee, op uw wimpers, zwaarteloos den titanenlast draagt van den allergruwbaarsten, onherroepelijken ondergang...

[p. 255]

Bij het blaren en lezen, gretig, en toch huiverend van deze woorden zonder wederga, of ik honig zuig en gift te gader, is Gods storm mij in het bloed gekropen - mijn aderen suizen van eeuwige dingen, binnen mijn vleesch dat bleeksloeg bij de nu onmetelijk klare vergankelijkheid van alles rondom - mijn hart gaat te eker, als een die in een klem viel en uitweg tegelijk, en achter de wanden van mijn handen, waarmee ik mijn vluchtend gelaat bedek, hoor ik uw stem, Koning Christus, van u alleen tot mij alleen - uw stem die door mijn midden wandelt, als bloesemreuk, als bliksemslag - die vraagt, die vergt, die eischt, die wringt, en toch niet dwingt; die mij, niettegenstaande mijzelf, betoovert, verovert, telkens opnieuw - met de macht, die alle kracht ontkracht, met de omhelzing van de liefde, de volstrekte, onontkoombare liefde.