Roeping. Jaargang 25

[p. 220]

Hans Berghuis

Nocturne

Die in de nanacht soms voldoening vond
in vreemde dromen dronken van haar ogen,
hij schreit zijn peluw nat, nu plots de logen
hem klaar werd van dit te fragiel verbond.

En desperater wordt het heftig pogen
haar beeld te etsen tot een afgerond
portret: de wimpers bevend en de mond
van virginale kuisheid licht bevlogen.

Het blijft vergeefs en geen doorwaakte nachten
kunnen het wonder van het eerste lied
omscheppen tot een diep vervuld verwachten;
het zingen wordt een ritslend oeverriet,
slapend ligt het geluk op witte vachten
en zelfs de felste bede wekt het niet.

[p. 221]

Hans Berghuis
Maidensong

Maria gelukzalige, zo was haar naam
en in de avond zong zij de completen,
hing het antiek latijn niet voor mijn raam,
was elke psalm niet uit een glanzend heden?

o, water ruiste onder de plataan
en ceders stonden vast in het gesteente,
fel brak zich in het vlees verrotting baan,
verdorring heerste binnen het gebeente.

de gruwel echter van het mild bederf
had nooit de overhand op het verlangen,
dat leeft en leven zal en nimmer sterft
zolang nog in de avond vrouwenzangen

het hart ontroeren tot zijn diepste grond;
was wel het paradijs voorgoed verloren
als in haar bijzijn in mijn rode mond
voor haar een hemels wachtwoord werd geboren?

en Hij, die alle vrouwen éénmaal schiep
en die haar schoot zegende tot ontvangen
toen Hij scheppende door de ruimten liep,
glimlachend zag Hij neer op haar verlangen.

maar zij: nooit heeft een meisje zo vervoerd
en ongenaakbaar rein voor mij gebeden,
nooit heeft er een tot in haar bloed ontroerd
gewaakt totdat het lijden was geleden
en nooit heeft God een vrouw zo snel ontvoerd
naar een nòg kuiser, maagdelijker Eden.