Roeping. Jaargang 25

[p. 189]

[Nummer 4]

Paul Vlemminx

Gasthoven

‘'s Mensen vijanden zijn z'n huisgenoten’,
zegt Sint Mattheeuws in zijn Goednieuwsbericht.
't Al te nabije heeft mij steeds verdroten.
De Muzen zijn de toevlucht in 't gedicht.

O tochten door het land der onbekenden!
Hoe houd ik van een woord uit vreemden mond.
Hoe ben 'k mezelve zonder voor te wenden.
Mijn woord klinkt vrij, omdat het weerklank vond.

'k Drink broederschap op vreemde drinkgelagen
en 'k eet mijn boterham aan vreemden haard.
Ik slaap nooit heerliker na zulke dagen
dan in een bed, gehuurd bij vreemden waard.

O tochten naar het huis van vreemde mensen,
waar men uit ganser hart zichzelf kan zijn;
waar grove zetten ons niet doen verslensen,
maar echte geestigheid ontbloeit bij wijn.

O goede mensen, die mij in uw huizen
ontvingt en van uw velden welkom riept:
zolang de winden en de waatren suizen,
zult g'in mij zijn, doorleefd en meer verdiept.

(uit: De Groene Warande)

[p. 190]

Paul Vlemminx
Het bad

voor L. Bressers

Ik heb drie uren lang gelopen door de beemden
en gagelvelden langs het dijkske van een loop.
Hier is het eenzaam-schoon en ik ben hier geen vreemde.
Hier bloeit valeriaan. Groen is de kleur der hoop.

De zon heeft heel den dag zo schitterend geschenen,
dat het nu drukkend wordt. O tweede Pinksterdag,
o beemden, ik ben moe; ik voel het aan mijn benen.
Waar is de Beerzestroom, dat ik mij baden mag?

Ik loop vooruit, tot aan mijn knieën in het lange
rietgras en peerdenstaart. Waar is de Muggenhool?
Maar daar zijn kanada's, tekens van slank verlangen;
daar is de Locht en ginds de plak waar 'k dikwels school.

Hier stroomt de Beerze snel en kronklend door de velden,
haast boordevol van al den zwaren regenval.
En 'k wens te poelieën in koele ongetelde
poei'rende droppelen, waarin 'k mij keren zal.

Ontkleed, en afgedaald in 't nimmer-rustend zuigen
van Boksvens aaienden en kietelenden vloed¹⁾,
staar ik in 't rond en roep natuur tot mijn getuige,
dat 'k mij verheerlikt vind en spiegelend begroet.

O grassen groeizaam zeer na al den malsen regen;
werftstruiken rondgegroeid tot schonen heggenkrans;
o bloemen die mij duldt; o vogels mij ontstegen;
o bomen die neerziet op dezen zomerdans!

1) De Beerze heet te ontspringen in het Boksven (tussen Postel en Lommel).

[p. 191]

 

Hier sta 'k voor 't aanschijn van den hemel en de aarde

 

in al mijn heerlikheid van wereldheerschappij,

 

in mijn ellende ook die ballingschap mij baarde,

 

maar 't water is een bad van blauwe hemelzij.

 

 

 

Hier sta ik badende ten voorbeeld en ten spiegel,

 

o waatren die mij zoekt, o waatren die mij vlucht.

 

Hier ben ik als een zon, in hemelend gewiegel

 

van droppelend gesternt, met een volmaanse vrucht.

 

 

 

Mensen vergaderen ginds in een binnenkamer,

 

kwansuis bestrijdende zedenverwildering.

 

Ten toonbeeld sta ik hier, een levende beschamer

 

van hun huisbakkenheid en hun verordening¹⁾.

 

 

 

Na 't goddelike bad stijg ik verfrist ten oever.

 

'k Omhul mij talmend met de zwachtelen des doods.

 

Onweer komt van de stad en maakt den avond droever;

 

maar 'k schuil op Ballesvoort, mijn nachtverblijf desnoods.

(uit: De Groene Warande)

1) ‘Verboden te zwemmen elders dan in het zwembad’.