Roeping. Jaargang 25

[p. 67]

Paul Vlemminx

Klare toppen

Wanneer ik weer de vennen mag ontwaren
tussen de bergen, vol met hei en mast,
dan zal 't weer zijn, of mij het oog verrast
des landschaps, dat diepblauw mij aan blijft staren.

Terwijl ik dan, van alle schuld ontlast,
en alle zorgen kwijt, op 't ven ga varen,
zal mij de helderheid nog meer verklaren,
spijts alle veen, dat aan de kanten wast.

Rondom zie ik den ronden kring der bergen,
waarachter weer een nieuwe heuvelrij
tot aan den einder golft, begroeit met hei.

Besloten in den toverring der dwergen
vaar ik, bedolven in der nimfen schoot,
in eindeloze ronde met mijn boot.

[p. 68]

II

 

Gezeten op den heuveltop, den ruigen

 

boomlozen top; van elken wind doorwaaid;

 

bij helder weer omstraald en zon-doorlaaid,

 

rust ik van al 't gewoel en al het zuigen

 

 

 

der wereldwerveling, die alles draait

 

en wentelt om al 't rechte te verbuigen

 

en elk vast bouwsel wel in honderd duigen

 

te trappen, en te vroeg al 't bloeisel maait.

 

 

 

Hier zit ik wel omwoeld door alle winden,

 

maar onder heldre lucht in zuivre zon,

 

ofschoon ik zie een troeblen horizon.

 

 

 

Hier kan ik wel de rust der wijzen vinden;

 

hier ben 'k mijzelf, terwijl ik alles ken.

 

Hier schouw ik in de diept een louter ven.

[p. 69]

III

 

Wie zal mij van den top der zekerheden

 

doen dalen naar d'onvaste hobbligheid?

 

Hier is de lucht zo zuiver en zo wijd;

 

beneden moet men natten grond betreden.

 

 

 

Ik overzie het landschap, uitgebreid

 

naar alle zijden, en ik ben tevreden

 

met deze plek. Ik laat het slijk beneden,

 

dat overal zich over 't schone spreidt.

 

 

 

Wie zal mij van mijn hogen troon verstoten?

 

Hoe veilig is 't, ver boven het gemeen

 

gerezen, doof te zijn voor al 't geween

 

 

 

en al 't gelach van kleinen en van groten!

 

Hier leef ik met de hele wereld mee,

 

maar zonder te verdrinken in die zee.

[p. 70]

Paul Vlemminx
IJzelweelde

De vennen zijn in bruidskledij.
De masten dragen witte zij,
waar zij rondom de lichtpaleizen
met berk- en eikenkragen rijzen.
De hoge hemel staat verdiept
ten gladden spiegel, die gij schiept
als zwarten vloer met witte stipjes,
o ijzelnimf, wier roze lipjes,
wier rode wangen en ros haar
ten dans ons lokken met gevaar.

De marmervloer is glad. 't Is wijzer
gewapend met geslepen ijzer
te zwieren en zijn slag te slaan.
Hoe ver is 't eiland hiervandaan?
Nu is het eindlik zonder dijken
en zonder dokklen te bereiken.
Het eiland schittert in de zon.
Het ijs blinkt tot den horizon.

Er waait wit poeier van de bomen.
Laat nu het vrolik bruidspaar komen,
tezamen zwierend in de maat
en hopend dat het dooien gaat.

't Is veilger wonen op een eiland
dan midden op een open weiland.