Roeping. Jaargang 25

[p. 66]

Jef Spuisers
De stormen zijn geluwd

De stormen zijn geluwd tot schromend zwijgen;
en 't milde licht neemt weer de overhand:
ijl, aarzlend wit, aandachtig en charmant
speelt het zijn ouverture door de twijgen,

wier zwangre knoppen naar ontplooiing neigen;
al wat besloten lag wordt transparant
en zoekt een schuchtre plaats in 't groots verband,
waaruit verliefde vogeltonen stijgen.

En 't menslijk hart, door zoveel teers ontdaan,
tracht zich - nog melancholisch - te bezinnen,
weifelend tussen werklijkheid en waan.

Maar 't oude lied gaat weer met gloed beginnen
en geen verzet schenkt daar ontkomen aan.
Een hoge wet gebiedt: Gij zult beminnen.