Roeping. Jaargang 25

[p. 9]

Jan Leyten

Beperkte revolutie

Buiten op het terras verklinken stemmen,
de dag neemt traag zijn avondkleuren aan.
Nu - als vanouds - komt haar de angst beklemmen:
raak ik nog ooit uit deze kring vandaan?

Een schemerlamp bevlekt haar schrijfpapier
met stroken licht die langzaam samen lopen
en zij bepeinst: valt er nog iets te hopen
of blijf ik een gevangene, altijd hier?

Waarom ben ik, zoals ik ben en niet
waanzinnig schoon, gelijk er anderen zijn?
waarom, waarom ben ik de beste niet
waarom moet het, zoals het is, ook zijn?

Dan ademt zij de eerste nachtlucht in
en schrijft volmaakt beheerst: ‘Lieve vriendin’.

[p. 10]

Jan Leyten
November

Een avond zoals deze, somber, doods
waarover herfst in matte naglans drijft
Novemberstormen in mij ingelijfd
als stervende heroën, wankel, groots

klonk aan de bomenrand een zilverlicht' -
een tintelende stem, die ragfijn zong
de klanken kleurden als een bliksemschicht
tot vuur dat naar mijn ogen klom.

Ik stak mijn handen uit; wist niet waarnaar,
maar wat ik grijpen wou was eer dan wind
en woorden, klànk en vùur. Een kind
schoot plotseling haastig langs de bosrand heen.
en lachte luid, voor het voorgoed verdween.
Toen het al weg was, keek ik er nog naar.