Roeping. Jaargang 25

[p. 3]

M. Molenaar M.S.C.
Aanroepingen

I

O Serapion, wiens wijsheid zó helder en diep is, dat zij met enkele spreuken mij dagen lang voeden kan: wees gezegend door mijn verstand, zo duister in het omwindsel van gevoel en verbeelding: wees gezegend door mijn wil, zo begerig naar het éne stralende richtpunt: wees tot mijn vreugde gevloekt door mijn zinnen, die onbevoegd mij nu begeven.

Bij de komst van de avond was ik nog vrij, in de nacht heb ik met u geworsteld, en bij het eerste lichten voelde ik uw tedere heerschappij rusten op mij: hoe zal ik u danken voor deze geruisloze overmacht.

Want wat al schone wonderen verricht gij in mij: terwijl ik voortga, sta ik stil: in wat beweegt, smaak ik de rust: de woorden, die ik eerst achteloos uitsprak, vervullen mij nu met eerbied, en de geheimen van Gods wezen en werkzaamheid verdiepen zich en zijn toch nader mij toegekomen. Gij leert mij te zwijgen waar ik vroeger sprak: en waar ik zweeg, wekt gij mij op tot het woord, dat niet kwetst en toch eerlijk is en zich niet verbergt uit vrees voor tegenspraak. Gij ontvoert mij aan wat ik het leven meende, en gij leidt mij binnen waar geen ontbering is noch verwachting, geen teken dat aanduidt of voorspelt, waar alleen de vervulling der Liefde is, de Liefde zelf is, die geloven en hopen heerlijk vernietigt.

Door uw tijdgenoten niet geteld onder de groten van het land, zijt gij ontstegen aan dit graf der vergetelheid. Want gij hebt het lot der achteloosheid zózeer van harte gedragen, dat gij het u zelf hebt opgelegd, wel wetend, dat alle roem slechts het omhulsel der wijsheid is, en dat de vrucht zonder omhulsel het edelst van smaak is, en de zuiverste vreugden bereidt zij. Wel schoon is deze daad, waarvan de verwaande u zou kunnen betichten, en zó gelukkig uw schuld, dat ik ze u ten zeerste benijden moet.

Wees dan gezegend door mijn duister verstand, wees gezegend door mijn begerige wil, wees tot mijn vreugde gevloekt door mijn zinnen, o wijze edele Serapion.

[p. 4]

II

Ephraem, wiens afgemeten passen en nauwkeurige gebaren mij immer op afstand hielden: gedoog nu, dat ik in de geest tot u nader, terwijl ik uw naam roep.

Want op dit stil uur wens ik in uw aanwezigheid mij zelf te verklaren, en te getuigen, dat uw stem mij beangstigde vanaf het eerste vernemen, dat ik op uw vragen geen antwoord wist en mijn gesprek met u geen voortgang vond: en zelfs waarom de anderen u prezen, kon ik niet achten.

Wat voor een donkere geest blies in mij het besef, dat mij vervreemdde van u en sterker bleek dan bezinning?

Gij, die mijn leven beschaduwd hebt, verdrukker van al wat vrij zich trachtte op te heffen in mij: uw afgunst verdroot mijn welslagen, als over mijn nederlaag kwelde mij uw lach: terwijl ik voor uw aanschijn mij vermande, voelde ik mijn moed misvormd tot bitsheid: terwijl ik mij overgaf, veroordeelde ik mij als laf en schijnzuchtig: zoals gij waart, wenste ik nimmer te zijn, en wat ik wenste te zijn, wist ik in uw nabijheid niet veilig.

Hoe dikwijls zag ik uit naar het uur, dat mij al was het een korte tijd, zou scheiden van u, hoe dikwijls in mijn hart verweet ik u, waarover ik nu getuig.

Maar op dit vreemd deel van de avond, waarop ik uw naam roep en uw gestalte aanzie, o Ephraem aanvaard het met zekerheid, dat geen bitterheid mij vervult.

Want de ergste beproeving waaronder wij lijden, is de onwetendheid der beproeving, die wij anderen aandoen. Hoe zou ik u dan iets verwijten, die misschien meer beproefd werd dan ik, die het zwaar mensenlot dezer onwetendheid zo laat mocht inzien.