Roeping. Jaargang 24

[p. 674]

Hans Berghuis

Europa

De wanhoop om het groots en diep verval
der zielen sloop langs alle kleine huizen,
vluchtte de kille kelders in en zal
wel toeven bij de afgedankte kruizen.

wie wist er van het kermen der plavuizen,
vertreden op de wegen naar het dal
dat hel heet? dronkendiep was het verguizen
van rietstok en van edik en van gal.

het licht ging iedre avond dieper onder,
het mene tekel groeide aan de wand
van een verworden wereld maar het wonder,
dat ons nog redden kon, was reeds verpand
aan Satan. en een stem, maar bijna zonder
klank, riep: ‘maar God dan en de liefste dan?’

[p. 675]

Hans Berghuis
Wandeling

‘Liefste, de tijden gaan voorbij, de doem
van de ontzetting weegt op alle pleinen;
de dwaasheid van het lijden moet verdwijnen,
de wereld blijft alleen het klein fatsoen.

Slechts wij, beminden, dragen het blazoen
der liefde onbesmet vanuit de puinen
van een vergaan bestaan binnen de tuinen
door Genesis de hof van God genoemd.’

En 't licht onder de bomen werd zó groen
dat alle wensen aan ons hart ontvielen,
ook toen de blaren als verdoemde zielen
fluisterend schreiden om het heet seizoen.