Roeping. Jaargang 24

[p. 664]

Gabriëlle Demedts

Puin

Al de woorden die ik heb gestameld,
blindlings bedroefd voor me heen,
en de duizenden, machteloze tranen
- eindeloze tijden geleên -
gestort op de harde hand van het lot,
mijn liefste, toen jij nog bestond, en God.

En het zuivere lied, en de stromen
tederheid gaand' door de nacht,
- onaantastbaar, als 't leven der dromen -
gaand' door de nacht tot elkaar...
De ziel van mijn ziel, en zin van 't verdriet
verpulverd tot puin in 't grondeloos Niet?

[p. 665]

Gabriëlle Demedts
't Wordt herfst

Daar, is het nu goed, Beminde?
de laatste deur is toegegaan.
't Wordt Herfst. Geen schaduw hoeft
nog opgezocht om rust te vinden...
De zon is al ver-af gaan staan
en 'k kan haar willig ondergaan.

Nog schrikt me op een kind dat schreit
en rukt mij uit dat ver gepeins,
dat langzaamaan mijn ziel verwint,
- en 'k zie verwonderd starend op
een lege haard en lege hoop -
maar dat, óók dàt, gaat weer voorbij...