Roeping. Jaargang 24

[p. 599]

D.E. Wending
Ik kan alleen nog maar leven

Ik kan alleen nog maar leven
van Uw verschrikkelijkheid...
die den bliksem splintert
en den storm knakt,
die de rotsen plet
en de zee dort,
die de zon wischt
en den hemel vouwt;
die den trots laat takken
tot over de sterren
en hem weg dan glimlacht
tot in zijn wortelspits;
die den geleerde laat pralen,
dat het om hem duizelt
en zijn web dan uiteenblaast,
dat geen brein het meer spint.

Ik kan alleen nog maar leven
van Uw zachtaardigheid...
die vrede verkondigt, vrede
en een lente van lieflijkheid;
die zoeter is dan 't hart van een moeder
en teerder dan dat van een kind;
die een hoogzee is van liefde,
een zingende, zalige zee;
die een burcht bouwt van stilte,
waar de donder op schamt,
een wering er om legt,
waar de kracht voor bezwijmt,
een binnenvertrek uitdiept,
waar men niets, niets meer vindt
als Uw welvende wezen,
dat alles uitstort.