Roeping. Jaargang 24

[p. 557]

Theo Libeek

O zal ik nimmer u verstaan

O zal ik nimmer U verstaan
Ik ben zoo aardsch en wuft van zinnen.
Ach gingt Gij ooit van mij vandaan,
Wat zou ik zonder U beginnen?

Ik bid zoo vurig heel den dag,
Gij zijt mijn lang, zoo lang verlangen.
Gij vult mijn hart met zoet ontzag
En streelt zoo zacht mij langs de wangen.

Maar werft G'om mij, beschaamde bruid,
Zoo weet ik niets van mijn bekoren,
Doch volg het spelen van Uw fluit
Om, zalig, steeds U aan te hooren.

[p. 558]

Theo Libeek
En bevend trad de ziel in uw plantsoen

En bevend trad de ziel in Uw plantsoen,
Waar luid weerklonk de zang der nachtegalen,
Waar nacht verdonkerd had het frissche groen
En zij, verlangend, kwam om rond te dwalen.

‘O’, zuchtte zij, ‘wat moet ik heden doen,
Ik ben beschaamd om daden en mijn falen,
En hief ik ooit deemoedig en tot zoen
Mijn diepste zelf op gouden offerschalen?’

Maar uit de diepte van Uw schoonen hof,
Maar uit het donker, onder hooge boomen,
Scheen plots een glans en klonk een luiden lof.

Nu moest de ziel wel tot U nader komen,
En boog, vernietigd, zij zich diep in 't stof,
Toen kon Genade stralend in haar stroomen.

[p. 559]

Theo Libeek
Hoe prachtig is de luister van uw woon

Hoe prachtig is de luister van Uw Woon,
Ik voel mij needrig en zoo schamel.
Gij troont geheim en zijt oneindig schoon,
En hoort wellicht mijn dwaas gestamel.

Maar wat is liefde? 'n Fluistrend woord, een zucht?
Gij kunt mijn hart weer vrede geven.
Beschut mij, God, ik ben zoo diep beducht
Voor dit zoo schoon en ijdel leven.

Was ik maar rein, was ik maar lelie-blank,
Ik had aan U mij gansch gegeven;
Maar alles is zoo vreemd dooreen geweven,
En toch, mijn diep' en in'gen dank.

[p. 560]

Theo Libeek
Gij waart niet langer ver

Gij waart niet langer ver. Gij sprak een woord,
Een innig woord had Gij tot mij gesproken.
Hoe was ik toen ontsteld en toch bekoord,
Als van bedwelming uit een bloem geroken.

Gij waart mij zoo nabij. Gij waart zoo goed.
Ik bleef zoo lang in diepten toen besloten.
Ik vond dan eind'lijk rust, en 't was mij zoet
Te leven als een dwaas en zoo verstoten.

Ik smacht' en dronk in teugen Uwen Wijn;
Was niet aan 't Kruis Uw Hart voor ieder open?
O laat mij toch nog in Uw schaduw zijn
En uur voor uur Uw nader-komen hopen.