Roeping. Jaargang 24

[p. 513]

Paula de Keverberghe
Veren van de wind

I

Tranen druppelen uit hemelen van rouw
Over de droeve aarde - als tranen van een vrouw
Over een lief gelaat. Hemelse deernis, ik smacht
Naar uw lafenis bij dit ononderbroken zacht, zacht, zacht
En meewarig tikken van de regen in de nacht.

II

Leg één hand stil over uw noden,
Leg één hand bleek op uw mond
En klaag niet maar gedenk de doden
Die u gedenken, zoet is hun verbond,
Zoeter dan bijen, zoeter dan boden
Van voorjaar: bloemen, vogelen die vloden -
Beur uw vleugelen boven het slijk
Want wie door de doden bemind wordt, leeft
Boven de Dood reeds en zijn geest zweeft
In een onmetelijk rijk.

[p. 514]

III

Herfst gij en gij wind die samen
Gaat met fluiten aan de mond:
In uw fluiten hoor ik namen,
Om uw klagen spitst mijn hond
Bij het haardvuur telkens de oren,
Beurt de kop en tuurt mij aan;
Wolf, zeg ik, en streel zijn oren -
Wolf, ze komen... (en een traan
Druppelt uit de angst-doorvlogen
Bruine appels van zijn ogen)
Wolf, zíj komen en wij gaan.

IV

Het sneeuwt aldoor; ik zit en peins;
De blinde hemel maakt een grijns;
De stilte tikt... Een dorre tak
Valt uit de noteboom op 't dak
En groent niet meer; een dode spreeuw
Valt voor mijn venster in de sneeuw
En vliegt niet meer... en ik, en ik,
Gevangen in die starre blik
Van sneeuw en dood - hoelang nog, Heer?