Roeping. Jaargang 24

[p. 508]

Michel van der Plas

Gracht

Eens wil ik wonen aan een stille gracht
en 't jaar zien grijzen over 't kalme water,
dan kan ik niet meer denken over later
want daar wordt nimmermeer iets nieuws verwacht:

over de zwarte waterrimpels gaat er
zacht het verhaal van menig oud geslacht,
van wat hier ooit gezegd is, ooit gedacht,
- en zou ik dan nog denken over later?

En ergens aan een hooggeopend raam
hoort men weer zacht een vers van Vondel lezen,
een man als Breero zal te leunen staan
over de brug, en, als het nacht zal wezen,
fluistert het water weer als steeds voordezen
over de jaren die zijn heengegaan.

[p. 509]

Michel van der Plas
Wakker worden

Wakker worden uit bedroefde dromen
die des middags weer te binnen schieten -
duister gaat de dingen overstromen
die de dagen onbewogen lieten,

tot men langzaam, langzaamaan gaat schromen
voor de uren die er overschieten:
aan herinneringen niet ontkomen
waar de mijmerijen plots op stieten.

Maar verwonderd over dwaze tranen
in de avond weer de bladzijs strelen
die men zijn bedroefdheid mee wou delen...

Neem het boek en lees weer voor de ramen,
zie de laatste kinderen buiten spelen
en vraag hen vanwaar die dromen kwamen.

[p. 510]

Michel van der Plas
De toren

De wenteltrap weerkaatst de stap der voeten:
in deze hoogte gaat de blik verloren
om plotseling het zonlicht te begroeten
vanachter de kantelen van de toren;

hier kan haar oog het dichtste woud doorboren,
de verste einder als een schat ontmoeten
en zich verliezen in de wolkenstoeten
om onverdeeld de ruimte te behoren.

Zij tuurt, zij hoort vervliegende geluiden,
en eensklaps ziet zij aan de feestelijk blauwe
hemel de vogels keren uit het Zuiden
om weldra hier hun nesten weer te bouwen:
dan grijpt zij zingend naar de klokkentouwen
en wonderlijk gelukkig gaat zij luiden.