Roeping. Jaargang 24

[p. 429]

Frank Meyland
In memoriam filiae
II

Reeds zijn de dagen vèr dat uw verscheiden
ons klagend liet, en klein en troosteloos.
De herfst zou ons een eenzaamheid bereiden

van doelloosheid en kommer, ach van broos
verlangen naar uw rust onder de aarde.
Maar dat de Heer uw tenger wezen koos

om bloem te worden in Zijn hemelgaarde,
maakt ons gemis en onze droefheid mild.
En zie: de herfst leert ons de leegte aanvaarden

na dezen vollen zomer en het wild
festijn der jonge en ongebonden zinnen...
Uw moeder weent, kind, 't is de herfst die rilt

door haar geween, en 't is een schuw beminnen,
een rijp geluk uit maandenlang verdriet,
't is het onredelijk en traag ontginnen

van uw gedachtenis. En anders niet.