Roeping. Jaargang 24

[p. 362]

Pierre Franssen

Naklank

Van 't lied der jonge liefde lang verklonken
vangt diep het hart nog steeds de echo op
als naklank uit der vreugde hoogsten top
naar 't dal waarin de passie ligt geslonken.

Ook d'echo kwijnt. Uit 't donker hart der bomen
herleven zangen uit der winden mond,
wanneer herrijzen uit den dorren grond
de doodgewaande bloemen zijner dromen.

Geen liefde sterft alwaar de geest regeert
de stof vervormend waar het leven scheidt.
Het beeld leeft voort, door sterven niet gedeerd,
in 't rein steriel der stofloze eeuwigheid.

[p. 363]

Pierre Franssen
De grijsaard sprak:

‘Wanneer ik niets voor 't leven meer kan winnen
en straks de dood zal kloppen aan mijn huis,
laat hem dan zonder traan berustend binnen
en zeg hem: zo het moet, uw vriend is thuis.

Open het raam dat in wat zonnelicht
de moede ziel God's warmte moge vinden,
zo lang de blauwe hemel blijft in zicht
weer ik het donker der gesloten blinden.

Als dan de priester met God's troostend Brood
het oude hart tot nieuwe vreugd verblijdt,
o schrei niet in den vrede van mijn nood
die oplost in het licht der eeuwigheid.’