Roeping. Jaargang 24

[p. 318]

Paula de Keverberghe
Veren van den wind

1.

De bloei is kort; en broos
Is het Geluk geschapen;
De schoonheid voert een wapen
En niet om niet de roos.

De hemel lijdt geweld,
Zelfs Engelen verdwalen;
Maar Eén zal zegepralen.
Ik houd het met den held!

2.

Ik houd van rozen maar nog meer
Van, als mijn voeten dolen
Door bos en veld, daar naamloos teer
Die blauwe bosviolen.

Dat God hen uitvond vind ik fijn;
Maar wat een fijne denker
Moet, denk ik soms, hun Maker zijn -
En welk een lieve Schenker!

3.

Hoe vaak heb ik den ring betracht
Aan mijn kleine hand
En daarbij zacht tot hem gezegd:
Jij bent mij zeer verwant

Zozeer aan mij als ik aan jou
Dat, nam 'k een andere weer,
Mijn hand ik niet meer kennen zou
En ook mijzelf niet meer.

[p. 319]

4.

De regen komt van boven;
Dat is een wijs bestier;
Eenieder kan 't geloven,
Al staat 't niet op papier.

Maar kwam de drup van onder
Dan werd de hemel nat
En wed ik dat, o wonder!
God voor een raadsel zat.

5.

Dit heb ik vroeg al niet verzuimd
Met mijzelf den draak te steken;
Dát heeft wat rommel opgeruimd
Van kleine hartsgebreken.

Geen auto maakt mij meer jaloers,
Geen hoed of jas meer ijdel;
Waar humor houdt de rechte koers,
Bijt Grauw niet in den breidel!

6.

Ik heb mijns harten schat bewaard
Voor menig avontuur,
Voor roof en moord van allen aard
En meest voor 't minnevuur;

Ik sloot mijn deur, gaf geen gehoor
Hoe vleiend soms 't geluid;
Wat er niet in komt, hield ik voor,
Dat hoeft er óók niet uit!

[p. 320]

7.

De slag der nachtegaal
Laat mij niet slapen dik;
't Is dan dat 'k henendwaal
En naar 't verleden blik:

De jonge meidoorn geurt,
De dauw valt lauw in 't gras:
Hoe dikwijls heb ik betreurd
Hoe kort mijn haar toen was!

8.

‘Aan den oever van een snellen vliet
Een treurend meisje zat’:
Hoe dikwijls heeft dat droeve lied
Mij bij de keel gevat!

‘Een rijke heer kwam daar voorbij’.
Ik weet wat hij me vroeg;
Maar dit verbruide toen de brij
Dat hij slobkousen droeg.

Nu zit ik aan den snellen vliet
Der dagen, moe en mat;
Nu ween en schrei ik van verdriet
Het gras van tranen nat.

9.

Dit is van alle wetenschap
De som en het geheel,
o Mens: een bordje rijstepap
Met suiker en kaneel;

En mikt naar hoger doelwit gij:
Zoo zorg dat, koud of heet,
Gij eenmaal uwen rijstebrij
Met zilv'ren lepels eet!