Roeping. Jaargang 24

[p. 309]

Lou Vleugelhof
Onder de abelen

Ziet gij de blaren overal vergelen
nu weer de zomer in ons sterven gaat?
Laat ons zacht treuren onder de abelen,
omdat de nachtegaal er niet meer slaat,

de dagen kil zijn en de sterke geuren
van groeiend hout alom verdwenen zijn,
omdat de bomen zo gelaten beuren
de troosteloosheid van hun winterpijn.

Zie, alles valt weer naar de aarde neder.
Maar houd uw blik de einder toegericht,
daarachter draalt zo eindeloos en teder
de witte zuiverheid van klaarder licht,

dat op zal rijzen, als uit duizend kelen
de nachtegaal een nieuwe lente slaat
en als ons hart in schaduw van abelen
tot nieuwe zomerbloei geopend staat.