Roeping. Jaargang 24

[p. 296]

Jac. Schreurs M.S.C.
Monologen

I

Druiven van Elis, die van u bedronken
De liederen hoort van Troas' ondergang,
Voelt in zijn geest het goddelijk vuur ontvonken
Dat dichters wijdt; en boordevol gezang
Streeft hij den olmomplante 'Olympos toe, der goden
Verheven nestelplaats en aller dichteren wieg
En volgt, verloren in den droom der groote dooden,
Den blinden Homeros in 't licht van Hadewych.

II

Klassiek van geest, maar reeds bedwelmd dier lente
Die uit den steengrond brak van Gods verruk'lijk jaar,
Werdt, Grieksche Vaders, gij de bloesemende enten
Aan d'ouden stam die van vervulling zwaar
Met wijsheids ademzucht de gansche aarde wijdde
Toen 't hert van Artemis onthutst door 't fluitgeschal
Den kop ter knie der Maagd der Maagden vleide
En Orpheus met zijn lier den weg vond naar den Stal.

III

Zoo, wat hier Vondel zong van bijen en van rozen
Was, Vaders, slechts de naklank van uw stroom
Van melodiën, ruischend in den bodemloozen
Afgrond der eeuwen tusschen Wieg en Boom;
En daar waar Ayschylos zijn noodlot zag doorschenen
Rezen, bezielde wacht en mateloos bekoord,
De goden Hellas' in hun ademlooze steenen,
Hun tempels vol van Plato's Stemgeworden Woord.

[p. 297]

IV

Onzegbaar groot komt dit Geluk mij voor
Waarvan geen talen spreken van 't hoe zoet,
Hoe diep en duurzaam: Heil, waarvoor de voet
Van wie beseft al 't and're stoot te loor;
Want wie beseffen mag heeft reeds zijn wit
Getroffe'en, boven Dood en Tijd gesteld,
Verwijdt zijn blik zich reeds op hemelsch veld -
Verwijlt de ziel in 't nameloos na-dit.

V

Niets wat voorbijgaat kan den hunker stillen
Der U gewijden; aardsche liefde stuit,
Hoe zoet, hun opvlucht niet: hun maatloos willen
Streeft roekloos boven alle goeden uit
Tot U, in Wien, hoe weerloos nog gebonden
En loom van aarde, zij reeds ademen en zijn,
Den dood niet achtend in de flitsende seconde
Van uwen zwarten, aardschen Cherubijn.