Roeping. Jaargang 24

[p. 256]

Michel van der Plas
Ozymandias

Ik zag een reiziger uit een oud land,
die zei: Twee grote stenen benen staan
alleen in de woestijn. Ernaast, in 't zand,
ligt een gelaat, gehavend en vergaan.
Zijn frons, de lip, de harde grijns verklaren
hoe goed de maker al zijn hartstocht las,
die deze doode dingen nog bewaren,
de hand die velde, 't hart dat voedster was.
En op het voetstuk ziet men vaag geschreven:
‘Mijn naam is Ozymandias, aller Heer,
zie naar mijn werken, gij zult moeten beven,
gij Machtigen!’ Niets rest er verder meer.
Oneindig ver rond dat reusachtig wrak
strekt zich 't woestijnzand uit, eenzaam en vlak...

(Naar Percy Shelly)