Roeping. Jaargang 24

[p. 92]

Paul Haimon
Nazang II

Nanacht doet de droomen sneller ijlen
en het ontwaken wordt een vrees gewaar:
bevende sluiten de armen rond het haar,
al de teederheden streven in het ijle.

In jou, in mij richt er zich op verwijlen
bij dagen, dor en nog niet van elkaar,
o milde aarzeling, reeds het gebaar
der wimpers kan geloken oogen peilen.

Geen nacht is 't meer, noch ook is 't morgen,
maar winden openen, en lichte deuren
van stilten, waaraan geroep komt leuren:

de koekoek, en in 't loof geborgen
de nachtegalen, deunende of zij treuren
wijl gij bij mij nog immer zijt verborgen.