Roeping. Jaargang 24

[p. 32]

Leo Boekraad
Rijnland.

De nacht sluipt binnen met fluwelen schreden,
over het water ritselt een vermaan:
tot in de waaier der verschrikte maan
storten gelieven ijlings hun gebeden,
opdat ook nu in dorpen en in steden
als in hun hart de nacht in bloei zal gaan.

De Rijn stroomt koel, korzelig en verbeten,
van glorie noch verleden zich bewust;
een schipper dwingt binnen de norsche rust
van oeverrand en water zijn geweten
tot in den slaap; van duisternis bezeten
passeert hij hoeven, tot den dood gebluscht.

De hond aan boord keft nijdig naar de boomen
die dreigend zijn en doodelijk en zwart;
de stilte luistert naar dit bonzend hart,
dat uit rivieren moet zijn voortgekomen,
wijl met zijn woest en ontoeganklijk stroomen
dit bloed den weerstand aller grenzen tart.

De polder slaapt. Op rotsen en op steenen
gewet, kerft als het scherpste mes
de Rijn de klei van Weypoort en van Nes:
de avonddauw doet alles droevig weenen.
Ik spring met veulens op te hooge beenen
door dit verdriet, waaraan mijn dorst zich lescht.