Roeping. Jaargang 23

[p. 639]

Robert Acoleyn

Sneeuw.

Gods handen namen 't witte stof der sterren
en brachten 't bij den koelen schijn der maan.
Toen als een zeeg'ning liet Hij ze opengaan
en 't werd een sneeuwen, eind'loos zacht en verre -.

't Was geen verbeelding als in mooie droomen,
maar alles leek nu werk'lijk klein te zijn
en zóó gezuiverd, zóó oneindig fijn
of in de dingen 't leven was gekomen.

En 't leven zelf scheen in de sneeuw besloten:
sneeuw overal, volkomen, ademloos.
En alle denken was nu waardeloos
en alle weten met 't geluid gevloten.

Die door de ramen naar het wonder staarde
stak als de wilg zijn wijze vinger uit
en van de dwar'ling viel één vlokje uit
dat Godes handen ook voor hem bewaarden.

[p. 640]

Robert Acoleyn
Klacht van Maria.

Heer, mijn stappen gaan gebroken
over hard bevroren veld.
Mijne handen, moe gekneld.
konden nauw mijn last gedoken.

'k Zoek aldoor te goeder trouwe
naar een warmend wellekom;
maar geen huis bekreunt zich om
het zorgen van een zwangere vrouwe.

Grachten liggen blind versteven
en de dauw werd kil kristal.
Ziet, thans vind ik nog geen stal
om mijn kind het licht te geven.

't Ware goed reeds lang gestorven -.
God, hoe spreek ik van den dood
nu mijn overrijpe schoot
zulke weelde heeft verworven?

- Is mij grooter smart beschoren,
moet ik baren in den nood,
Heer: Gij vindt mijn kindje bloot
in Uw witte sneeuw geboren.

[p. 641]

Robert Acoleyn
St. Jozef's nood

‘Voor de vlucht’

Hij zou wel willen klagen: 't lot is blind.
Nooit scheen de nacht zoo lang, 't geluk zoo ver.
Dichtbij: de schoone rust van vrouw en kind,
maar dichter, diep in hem: de wenk der ster.

Wat zijn wij klein, o God! Ik vraag niets méér
dan te vergeten wat ik heb gehoord.
Laat ons dit broos geluk, ik vraag niets méér -;
de menschen walgen van een kindermoord.

Ach, kleine jongen met uw bleek gezicht
en 't al te wijze mondje in den dood,
de stijve knuistjes op de borst gelicht:
wat waart gij op mijn handen zwaar als lood.

Een kinderlijkje is droef. 't Verwijt is groot
want nooit heeft men een kind genoeg bemind.
- En Jozef knielde; slechts een mensch in nood
kan zóó de handen prangen: 't lot is blind

[p. 642]

Robert Acoleyn
Maria van Lazarus.

Zij hoorde niet het klagen van de vrouwen
en zat gedoken in haar mantelvouwen
als èèn die uur aan uur en dag en nacht
tot stervens toe een late hulp verwacht.

Hij kwam nog niet. Een honger van verlangen
had de vertwijf'ling van het leed vervangen
waar z'in een oogenblik te klein, te laf,
haar ganschen hemel vulde in een graf.

Zij kreeg Hem lief, een liefde vol vertrouwen
en kon niet verder dan haar handen vouwen
over een hart dat vraagt en smeekt en wacht
tot stervens toe: allèèn Zijn komst verwacht.