Roeping. Jaargang 23

[p. 630]

Paul Aronsen
In memoriam matris (Ausschwitz).

Heb je gehuild nog je laatste dag,
Onbeheerst en gebroken als vroeger;
Of heb je starend gezwegen die dag,
Aldoor neuriënd maar, zoals vroeger?

In het licht moest je leven, een klaproos gelijk,
In een wereld van bloeiende bloemen;
Je kamer: een liefelijk koninkrijk,
Waar je vrienden je lachend roemen.

Je kinderen werden je beide vreemd;
Had jij ze het leven geschonken -?
Je zult nu wel weten, hoe, met je vereend,
Zij de kelk tot de bodem dronken.

Op Hemelvaartdag ben je doorgereisd
En twee dagen later nog verder.
Je bent met smart en met slagen gespijsd,
Je werd bruid van de Goede Herder.

Het leven vliedt weg, als een zucht, die ontsnapt
Aan een boezem zo boordevol zorgen.
Je hebt de wereld wat opgeknapt,
Maar je ging op een grauwe morgen.

Je was sterk, maar tenger en heel vroeg grijs,
Je was voor het leed niet berekend;
Je hebt, in je korte hemelreis,
Een prent van Maria getekend.