Roeping. Jaargang 23

[p. 582]

Leo Boekraad
Amstelland

Niets is hier dan bemorste wegen
en water waar de damp uitslaat.
Een huis, nog hulploos na den regen,
wacht moedig tot de zon opstaat.
De Amstel stroomt. Een voerman gaat
zwaar uit de nacht den morgen tegen.

Ver in den Oost gaat aarzlend open
een waaier van mistroostig vuur.
Twee visschers, nat van dauw bedropen,
vinden den ochtend leeg en zuur.
Een torenklok slaat traag vier uur;
het water is teruggeloopen.

Stuurs komt een schipper aangevaren,
de motor maakt een koel rumoer:
staat niet zoo'n schipper duizend jaren
verbeten aan hetzelfde roer?
Op harde knieën dankt een boer
God, die zijn beesten wou bewaren.

De zon gaat schuil in grijze wolken,
een bunzing sluipt door 't veilig riet.
Een meid die koeien heeft gemolken,
heft uit haar droom het laatste lied
tot in den polder - plotsling schiet
een snoek omlaag in driftig kolken.

De morgen ziet een strooper keeren,
de honger loopt een pas vooruit;
zijn vrouw bidt: ‘Dat hij zich bekeere’,
pastoor wrijft zijn beslagen ruit
en glimlacht om den vetten buit:
Gods wild is moeilijk te beheeren.

[p. 583]

 

Het licht is feller saamgekrompen

 

binnen de greppels en een sloot.

 

De boer stapt op twee norsche klompen

 

buiten de grenzen van den dood.

 

De wijsheid van het land is groot

 

en ligt bestorven in zijn zompen.

 

 

 

Een koppel schapen, ingetogen,

 

gaat biddend door het vette gras.

 

Het werk kent hier zijn mededoogen

 

voor meid noch knecht; het aardsche ras

 

zal eeuwig zijn gelijk het was:

 

bedriegelijk en zelf bedrogen.