Roeping. Jaargang 23

[p. 527]

Robert Acoleyn
Gesprek met vader.

Volwaardig geeft de liefde van een kind
na 't spel van onschuld en de stamelwoorden
niets dan een bitt're kelk vol tot de boorden:
men drinkt die tot de dood u waardig vindt.

En om een verschen kuil klaagt dan de wind:
wij waren weêr bijeen zooals wij hoorden.
Wat doffe bonken die het snikken smoorden
en de anderen keerden weêr, door zon verblind.

Maar gij bleeft eenzaam hier met de oude zorgen,
voor ons een doode - ach - en anders niet.

Het duurde, duurde lang. Te goed geborgen
nietwaar, mijn vader, onder 't zwaar graniet?

- Tot èèn daarbuiten, op een voorjaarsmorgen,
een ouden don'kren boom vol botten ziet!