Roeping. Jaargang 23

[p. 452]

Koenraad van der Meulen

Verlaten heide - mild weemoedig licht
vaag schijnend door de duisternis der landen,
en steeds dat droombeeld van twee kleine handen
en in de verre vert' een lief gezicht.

Verlaten heide, sluimerende bossen,
nu d'avond zacht haar stille weemoed spreidt
en nu de nevel met een zucht verglijdt,
en langs mij zwevend, streelt de zachte mossen.

Dees nacht, - ze is geheel aan jou gewijd,
en tot 't verlangen eindlijk op zal lossen
in onz' hereniging na langen tijd

zal 't warme hart in dees eenzame landen
zich troosten in een hunkerend gedicht -
en zal dit vuur wanhopig blijven branden.

[p. 453]

Koenraad van der Meulen

Mijn al te vroege dood zal eenzaam zijn
en ik zal sterven zonder ooit te vragen
waarom ik sterven moet, als al de dagen
mij smaken als het zoetste ambrozijn.

Mijn stervensuur zal vroeg zijn, zonder klagen,
maar als de laatste druppel zoete wijn
mijns levens eens voorgoed verdampt zal zijn,
dan zal de wind mijn laatste vers wegdragen.

Ik denk aan schone dagen van weleer:
het leven is niet wreed, is niet misdadig,
en ik wil leven, leven altijd meer.

De jaren vloeien weg, vloeien gestadig:
maar als het laatst accoord weerklinkt, o Heer
wees dezen zwerver dan genadig.