Roeping. Jaargang 23

[p. 419]

Hans Berghuis

Voorbereiding tot de liefde II

Voor Roodkapje

En in de herfsten zult gij appels rapen
zoals dat vroeger in uw kindsheid was
en in de weiden stoeiend met de knapen
op blote voeten lopen door het gras.

en manden vol met warme vruchten plukken,
reinetten, bonnes louises, bellefleurs,
die even in uw handen als verrukte
rijpe tijdsegmenten rusten en wier geur

zwaar in uw kamers later zal volgroeien
maar gij zult dan in storm en vroege kou
de dorre ranken van de wijnstok snoeien.
soms zal een oogwenk lang een helder blauw

doorbreken in het grijs der grauwe luchten,
gij zijt weer kind en ziet verwonderd dat
kraanvogels haastig naar het zuiden vluchten
gekrenkt van weemoed en het herfsttij zat.

de blaren rotten tot een dof karmijn,
de wormen zullen het van lijken winnen,
alleen úw leven zal bestendig zijn
de voorbereiding tot een groot beminnen.

wees sterk opdat het sterven van de dagen
u nooit in weerloos vrezen overmant,
opdat het spitsuur van de twijfelvragen
uw hart in afweer vindt en goed verschanst.

En in de hefsten zult gij appels rapen
zoals dat in uw verre kindsheid was
en in de weiden stoeiend met de knapen
op blote voeten lopen door het gras.

[p. 420]

Hans Berghuis
De nederlaag

Zijn liefste dromen heeft hij een voor een
begraven toen zij waren omgekomen.
nadat hun dood hem alles had ontnomen,
ging ook zijn laatste gast, de vreugde, heen.

geen vogel op het dak was ooit zo alleen
als hij geweest is in het grote stromen
van wind, water, wolken, wilde fantomen:
een eenzaamheid die zonder einde scheen.

tegen dit lot heeft hij zich woest verzet,
geen voorschrift telde meer dan deze wet:
bied weerstand of wees weerloos en verloren.

de leegte echter die hem overwon
bedacht een wrede wraak die zo begon
dat zelfverachting in hem werd geboren.

[p. 421]

II

 

En elke kleine mildheid werd verbeten

 

en 's morgens had hij vloeken voor de dag,

 

sindsdien beminde hij alleen de nacht,

 

de slaapgenoot die alles doet vergeten.

 

 

 

vaak als hij aan de bosbeek was gezeten

 

en, langzaam wijkend voor God's overmacht,

 

bijna tot een verzoening was gebracht,

 

werd hij gekwetst door schrille vogelkreten.

 

 

 

maar eenmaal zal het laatste visioen

 

hem in zijn slaap zonder geluid bespringen

 

en 's ochtends bij zijn dagelijkse doen

 

 

 

zal in zijn hart opnieuw een lied gaan zingen:

 

de van het laatste visioen vervulde

 

zal wind, wolken en water weer gaan dulden.