Roeping. Jaargang 23

[p. 379]

Harry Vencken w.p.
Frans van Oldenburg Ermke

voor L.S.v.B.

Kleine roman van een verregend leven,
O Bruno Clasius, o Joachim Ontdaen.
De Pius Paereltjes zij hebben het gedaan
en elke trieste week telt er weer zeven.

Zie hem daar stappen door dit aardse Eden
met een paar linkse spijkerschoenen aan,
de solitarius met Kruis of Munt belaân
en een confectiepakje om zijn smalle leden.

Wie zo de smalle straten door moet waden
in het gezelschap van een uitgebluste maan,
mijn Bruno Clasius, mijn Joachim Ontdaen,
zal uit beginsel nooit in werelds weelde baden.

En door zijn dik omrande brilleglazen,
ziet hij de aarde wrang haar cirkel slaan,
hoort hij vóór alles toch de wijze mensen aan
en schudt droefgeestig 't hoofd om zoveel holle phrasen.

Maar die zijn rij van rijke scripta lazen
hoorden in dit Toccata toch een blij geluid,
ze zijn voor allen die 't verstonden harp en fluit...
De Laatste Herberg zal zijn laatste wensen vragen!