Roeping. Jaargang 23

[p. 277]

D.E. Wending
H. sakramentsdag

‘Mijn vleesch bezwijkt en mijn hart’. Ps. 72-26.

Boot en stuur heb ik prijsgegeven
in deze witte, wijde zee,
waar geen havens meer zijn
en geen wind meer waait -
mijn lijf en ziel heb ik prijsgegeven
aan een zekeren ondergang...

De zon staat pal boven mij -
ze is uitgegroeid over den hemel,
die nu één groote zon meer is,
van verre dreigend en vlak nabij -
de oneindigheid regent neer
met een brandenden regen...

Boot en stuur duizelen
van het wit boven en beneên -
mijn vleesch en geest vergaan
in de zee der Eucharistie,
onder den verzònden hemel
van de openbaring, die ons wacht:
de verzwelgende macht
van Zijn eenige oneindigheid...

De witheid der wijde zee,
ze bekruipt mijn boot en stuur,
bij het neerwitten van den hemel,
die één loutere zon meer is -
mijn lijf en ziel vergaan,
met verwoestende zekerheid,
tot deze kleur zonder kleur,
waar een onbewogen storm in staat,
die mij binnenzuigt, uit mij weg,
deze meedoogenlooze zuiverheid in...

[p. 278]

 

Zou ik mij een wonde slaan,

 

wat er uitvloeit is als melk,

 

als melk uit gespleten ivoor,

 

wat men nimmer nog zag als hier -

 

het vertwijfelde wit van deze zee,

 

het doodsbenauwde van dezen hemel,

 

het trekt door mij op, rechtaan,

 

als een versche slangenbeet...

 

 

 

Boot en stuur rillen reutelend -

 

mijn vleesch en geest in liefdesnood -

 

en weldra zal alles weggewit zijn,

 

in een ondergang zonder stem,

 

waarover de zee zich zwijgend sluit

 

en de hemel zich neerlegt, verblindend.